تبادل لینک هوشمند
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- آﺧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ دﻟﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا ﮔﺎرد اﻟﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮي؟
ﺳﺎﮐﺖ ﻣﻮﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ي ﻣﻦ ﺷﺪت ﺑﮕﯿﺮه.
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻤﻊ ﺟﻮوﻧﺎ رﻓﺘﯿﻢ. ﻧﮕﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﻪ ازش ﺣﺮﺻﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻮن ﺑﺎزم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰم. ﮐﻨﺎرِ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺘﺎ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و ﭘﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و روم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮﻣﻪ و ﭼﺸﺎم و ﻗﯿﭻ ﮐﺮدم. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ
ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و روم ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد. ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ي ﺳﺮﻣﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن داﺷﺖ ﺧﻨﺪه اش و ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﯿﺸﺶ ﺗﺎ
ﺑﻨﺎﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد. دﺧﺘﺮ ﮐﻪ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮدش ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮصِ ﺳﺮﻣﻪ رو در آوردن ﻣﺎﯾﻮس ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺘﯿﻨﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﻼم ﻋﺮض ﺷﺪ. ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﺟﻮوﻧﻢ. دﯾﺪم ﺟﻮوﻧﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن از ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻦ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺎرن. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯿﻦ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ؟
- ﺧﺐ آره دﯾﮕﻪ. آﺧﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ درد ﺑﯽ درﻣﻮن ﻓﻀﻮﻟﯽ دارن وﻗﺘﯽ ﻓﻀﻮﻟﯿﺸﻮن ﺑﻪ اوجِ ﺧﻮدش ﻣﯽ رﺳﻪ راه ﺗﻨﻔﺴﺸﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ.
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ﻓﻀﻮل؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- اوه! ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻠﻪ ي رو ﻫﻮاي ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ؟
دﺧﺘﺮ ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪ و ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ. واﺳﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدنِ ﻋﺮﯾﻀﻪ ﮔﻔﺖ:
- آﻫﺎ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻦ! ﺗﻮ ﻓﺤﺶ رو زﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﺰ ﻫﺮﮐﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺧﻮدش ﻻﯾﻘﺸﻪ از رو زﻣﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽ داره ﻣﯽ ذاره ﺗﻮ ﺟﯿﺐِ ﺧﻮدش!
و ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺣﻮاﻟﻪ اش ﮐﺮدم. ﺧﻨﺪه ي ﺟﻤﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دﺧﺘﺮا ﺑﻪ وﺿﻮح از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽِ ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪن دﺧﺘﺮه دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ زدن ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ
ﮐﺎرﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺎﯾﻊ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮا ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺑﺰن ﻻﯾﮏ و!
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ آرﺷﺎم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ
ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻋﻮض و ﻣﻌﻄﻮف ﯾﻪ ﭼﯿﺰِ دﯾﮕﻪ ﮐﺮد. ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﻮاﺳﻢ و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻌﻄﻮف ﮐﺮدم. ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮا ﮐﻪ
ﺻﺪاي ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺮﻣﻪ اﯾﻦ دوس ﺧﻮﺷﮕﻼت و ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدي؟ ﺗﺮﺳﯿﺪي ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺸﯿﻢ؟
ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
-آوﯾﺴﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﺸﻖِ ﻣﻨﻪ. ﺳﺎرا ﺟﻮن ﺑﻬﺘﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دادﻣﺶ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺷﺮﯾﮑﻢ ﺑﺸﯽ واﻻ!
و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﯾﺨﺖ. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﺨﺘﻪ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﮐﻤﻪ!
ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺸﯿﻦ ﺳﺮِ ﺟﺎت! در ﻋﺮض ﺳﯿﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻗﺎﭘﺶ و ﻣﯽ دزدم!
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺳﺎرا رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺪاي ﺧﻨﺪه! اﺳﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﻮ رﻓﺖ ﺳﺎرا ﻫﺴﺘﻢ، دﺧﺘﺮ ﺳﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺎﻣﺎنِ ﺳﺮﻣﻪ. ﯾﻌﻨﯽ در اﺻﻞ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻤﻪ!
ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ذوق ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ دﯾﺪي دﯾﺪي؟ از ﻣﻦ ﺧﻨﮓ ﺗﺮم وﺟﻮد داره! ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ داره ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻮﻧﻪ ﺧﻮدش و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ! ﺧﺐ ﺑﮕﻮ دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ي ﺳﺮﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﺑﭽﻪ
اﻣﻮن ﺑﻪ ﺧﺪا!
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻨﺪه ام و ﺳﺮﮐﻮب ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺣﻖ ﻣﯽ دادم.
ﺳﺎرا زﺑﻮﻧﺶ و ﺑﺮاي ﺳﺮﻣﻪ در آورد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮدت ﺧﻨﮕﯽ. راﺳﺘﯽ آوﯾﺴﺎ اﺳﻤﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻌﻨﯿﺶ ﻣﯿﺸﻪ آبِ ﭘﺎك و زﻻل!
ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺎك! ﺑﺎﺑﺎ زﻻل! ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺮا از اﯾﻦ ورِ ﺑﺪﻧﺖ اون ورِ ﺳﺎﻟﻦ و ﻣﯽ ﺑﺒﯿﻨﻤﺎ ﻧﮕﻮ زﻻل ﺗﺸﺮﯾﻒ داري!
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺳﺎرا و ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮِ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي درﻣﯽ آوردن و ﮐﻠﯽ ﻣﻦ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪوﻧﺪن. در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺣﻮاسِ
ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺎﻣﻼ از ﺷﺎﻫﯿﻦ و اون دﺧﺘﺮِ ﻧﭽﺴﺐ ﮐﻪ ﺣﺮصِ ﺳﺮﻣﻪ رو در آورده ﺑﻮد ﭘﺮت ﺷﺪ و اﺻﻼ ﺑﻪ اون ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺎﻫﯿﻦ رو ﻣﯽ
دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻫﺎيِ ﺳﺮﻣﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﮐﻠﯽ از دﺳﺖ ﮐﺎﻣﻠﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﺚ ﮐﻨﻪ ﺑﻬﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺮﺻﯽ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺣﺮﺻﯽ
ﺑﻮدﻧﺶ و از ﺗﯿﮏ ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﺎش ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺮد ﮐﻼ آدمِ دﻗﯿﻘﯿﻢ!
ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺮادرِ ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﺎرا ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﺪ و ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در ﻣﯽ آورد. از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﻧﻔﺲ ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم. ﻫﺮ ﺳﻪ داﺷﺘﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ
ﺗﻼﺷﺸﻮن رو ﻣﯽ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه وارد ﺟﻤﻊ ﺑﻮدم ﺧﻮش ﺑﮕﺬره. ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﺎرا و ﺳﯿﻨﺎ دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮِ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ
دارن ﮐﻪ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮ از اﯾﻦ دو ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺑﺰرﮔﺘﺮ و اﻻن ﭘﯿﺶِ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد. ﺳﻤﯿﻪ ﺧﻮاﻫﺮِ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و ﺳﻤﯿﺮا ﺧﻮاﻫﺮ
ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮ ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮلِ درس ﺧﻮﻧﺪن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﯿﻨﺎ و ﺳﺎرا دو ﻗﻠﻮ ﻫﺴﺘﻦ و ﻫﺮ دو ﺗﺮمِ ﭼﻬﺎر ﻓﯿﺰﯾﮏ ﻫﺴﺘﻪ اي
ﺑﻮدن، اﺻﻼ ﺑﺎورم ﻧﺸﺪ! اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺴﻤﺖ اوﻟﺶ و ﺑﺎورم ﻧﺸﺪ آﺧﻪ اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدن. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه داﺷﺖ ﺟﮏ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪايِ ﯾﺎ ﺧﺪا و
ﺟﯿﻎ ﯾﻪ ﮐﻮدك از ﺳﻤﺖ راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ارﺷﮏ و دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻠﻪ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﯽ زد.
ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ دوﯾﺪم اﻣﺎ دﯾﺮ رﺳﯿﺪم. ارﺷﮑﻢ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو رد ﮐﺮده ﺑﻮد و روي زﻣﯿﻦِ ﺟﻠﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد و از
ﮔﻮﺷﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺧﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺧﻮن ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪ. دﺳﺘﺎم ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪن و ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾﮕﺮي روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ
رﯾﺨﺖ. ارﺷﮑﻢ... ﭘﺴﺮِ ﮔﻠﻢ... ﺧﺪاﯾﺎ آرا...
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ارﺷﮑﻢ رﻓﺘﻢ و ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ارﺷﮏ ﻫﻢ از درد ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. آرﺷﺎم زودﺗﺮ از
ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮش ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ درﻣﺎﻧﮕﺎه.
اﺻﻼ ﺣﺎلِ درﺳﺘﯽ واﺳﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮد و ﻟﺒﺎﺳﻢ رو در آوردم. ﯾﻪ ﺷﻠﻮار و ﯾﮏ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﻬﻢ داد و ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺎ ﺷﺎﻟﯽ ﮐﻪ
ﻫﻮل ﻫﻮﻟﮑﯽ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در دوﯾﺪم. ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮيِ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺻﺪايِ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻪ.
ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ آرﺷﺎم از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم. در ﻫﻤﯿﻦ زﻣﺎن درِ ﻋﻘﺐ ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﺎرا و ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ﺷﺪن.
ارﺷﮏ رو ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم. ﭘﺎره ي ﺗﻨﻢ آروم ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ. درد داﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد دردش و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ
ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎ اوف!
ﺗﻤﺎمِ وﺟﻮدم و اﻧﮕﺎر آﺗﯿﺶ زدن. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﭽﻪ ات زﺧﻤﯽ ﺑﺸﻪ و ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮑﻨﯽ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﺦ
و ﺳﻮزن ﮐﻪ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ دردش ﺑﯿﺸﺘﺮه ﺑﻪ ﺟﻮنِ ﺑﭽﻪ ات ﺑﯿﻔﺘﻦ. ارﺷﮏ ﺑﭽﻪ ي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﯾﻪ ﻣﺎدر داﺷﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ارﺷﮏ ﻫﻤﻪ ي
وﺟﻮدم ﺑﻮد. اﺳﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاش ﮐﻢ ﺑﻮد، اون ﺗﻤﻮم اﻣﯿﺪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد. ﺳﺮﻣﻪ از ﭘﺸﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﻣﻦ دﺳﺖ ﮐﻮﭼﮏ ارﺷﮏ و ﺗﻮ دﺳﺖ
داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ. ﻣﺎﻣﺎن ﻏﻠﻂ ﮐﺮد ﺗﻨﻬﺎت ﮔﺬاﺷﺖ. اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮات. ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ اﻻن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ!
ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﻓﻘﻂ دﯾﻮاﻧﻪ وار از ارﺷﮑﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آروم ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ
ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺳﺮِ ارﺷﮏ و ﺑﺨﯿﻪ ﺑﺰﻧﻦ ﻧﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻦ وارد اﺗﺎق ﺑﺸﻢ، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ارﺷﮏ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﯿﺮونِ اﺗﺎق
ﺻﺪاي ﺿﺠﻪ ﻫﺎ و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﭽﻪ ام و ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم و ﺧﻮدم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﻐﻞِ ﺳﺮﻣﻪ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دادم و ﻫﺎي ﻫﺎي ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺳﯿﻨﺎ داﺧﻞِ اﺗﺎق ﺑﻮد و
ﺳﺎرا ﻫﻢ از ﭘﺸﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ و ﻣﺎﺳﺎژ ﻣﯽ داد و ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ!
وﻗﺘﯽ ﺻﺪايِ ﮔﺮﯾﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ دﮐﺘﺮ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون. ﺗﺎ ﺻﻮرت ﺧﯿﺲ از اﺷﮏ ﻣﻦ و دﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎدر ﻣﻮﺟﻮد ﻋﺠﯿﺒﯿﻪ! ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﭘﺴﺮﺗﻮن ﺣﺎﻟﺶ اﻻن ﺑﻬﺘﺮه و ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻣﺎﻣﺎﻧﺸﻪ.
اﺷﮑﺎم و ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﻧﮕﺮان ﺑﻪ داﺧﻞِ اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ارﺷﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ آرﺷﺎم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻪ ﻣﯽ
زد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎﻣﺎ!
دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرِ آرﺷﺎم ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم. ارﺷﮏ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. در آﺧﺮ
اﻧﮕﺸﺖ ﺗﭙﻠﺶ و ﺑﻪ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﻢ زد ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ آورد و ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﮐﻪ ﺳﯿﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. واي اﻟﻬﯽ ﻣﺎدر ﻓﺪاي
ﺷﯿﻄﻨﺘﺖ ﺑﺸﻪ. ﻟﺒﺎي ارﺷﮑﻢ و ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﺳﻔﺖ در آﻏﻮﺷﻢ ﻓﺸﺎرش دادم و ﻣﺮﺗﺐ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺻﺪايِ ﺳﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﺎز!
ﺗﺎ اﯾﻦ و ﮔﻔﺖ ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﯿﻨﺎ و آرﺷﺎم زدﻧﺪ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪه ي ارﺷﮏ و ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ دو ﺗﺎ دﻧﺪوﻧﺶ و ﺑﻘﯿﻪ ﻟﺜﻪ
ﻫﺎي ﺑﯽ دﻧﺪوﻧﺶ و ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺖ دﻟﻢ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ واﺳﻪ ﯾﻪ ﺑﻮس از ﻟﺒﺎي ﻧﺎزِ ﺑﭽﻪ ام!
ﺳﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ ﺧﺪاﯾﯿﺶ آوﯾﺴﺎ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﯽ ﺳﻤﺖ ارﺷﮏ و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از اﻓﺘﺎدنِ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﮕﻮ ارﺷﮏ ﺑﭽﻪ ﺗﻪ. ﺑﺎﺑﺎي اﯾﻦ
ﺑﭽﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻫﺎن؟ اﺻﻼ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره ﺷﻮﻫﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﺷﺎﯾﺎن ﺧﯿﻂ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽ
ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺸﻪ!
ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﺟﻮاب داد:
-ارﺷﮏ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاره ﮐﻪ!
وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﺮﻣﻪ ارﺷﮏ از اﻻن ﺣﺮﻓﺎ ﺗﻮ ذﻫﻨﺶ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺸﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف و ﺟﻠﻮ روش ﻧﺰن.
و ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ ﻣﻦ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦِ آرﺷﺎم رﻓﺘﯿﻢ.
در راه ِ ﺑﺮﮔﺸﺖ ارﺷﮏ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد. ﺳﯿﻨﺎ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻓﻀﻮﻟﯽ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- واي ارﺷﮏ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻨﻈﻮرت از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاره ﭼﯿﻪ؟
ﺳﺮﻣﻪ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
- ارﺷﮏ ﺑﭽﻪ ي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﭽﻪ ي دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻢ و ﺷﻮﻫﺮﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
آرﺷﺎم رويِ ﺗﺮﻣﺰ زد و ﺳﺎرا و ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﻣﻨﺘﻈﺮِ اداﻣﻪ ي ﺟﻤﻠﻪ ام ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ:
- اﻟﮑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻧﻤﻮﻧﯿﻦ.
آرﺷﺎم ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. در ﻃﻮلِ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﻣﻮﻗﻊ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﮔﻔﺘﻢ:
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ارﺷﮏ دﻟﺴﻮزي ﮐﻨﯿﻦ. ارﺷﮏ ﯾﻪ ﻣﺎدر داره ﮐﻪ ﻣﺚ ﺷﯿﺮ ﭘﺸﺘﺸﻪ ﭘﺲ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻧﮕﺎﻫﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ام رﻧﮓ
دﻟﺴﻮزي داره ﺑﻪ ﮐﻞ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن و ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻫﻤﻪ ﻗﻮل دادن ﮐﻪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺶِ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ارﺷﮏ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢِ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ي ﯾﺘﯿﻢ ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ. ﺳﺮﻣﻪ در آﺧﺮ ازم ﻣﻌﺬرت
ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره!
وﻟﯽ اون ﺑﺎز ﻫﻢ دﻣﻎ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﻣﻨﻢ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺧﻮدﻣﻮن رﻓﺘﻢ. ارﺷﮏ و روي ﺗﺨﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ روي
ﺑﺎﻧﺪش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﮐﻨﺎرش روي زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
ﻓﺼﻞ )دﻧﯿﺎي ﭘﺮ اﺣﺴﺎس(
ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦِ آرﺷﺎم ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﻦ، ﺳﺎرا، ﺳﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ارﺷﮏ رو ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدم ﻧﯿﺎوردم و ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻣﺶ. از
دﺳﺖ ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎي ﺳﺎرا و ﺳﺮﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺸﮏ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد آرﺷﺎم ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ
اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﺎد ﺣﺮف ﭘﺮﯾﺮوزش اﻓﺘﺎدم.
*****
ﻃﺒﻖِ ﻣﻌﻤﻮل از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم ﺗﺎ ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﯾﻢ، ﮐﻪ آرﺷﺎم ﻫﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﺸﮏ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن.
از ﺧﺸﮏ ﺑﻮدن ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮد. اﯾﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف زد؟ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد! ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم.
ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﺪم ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮔﻔﺖ:
- آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دروغ ﻣﯿﮕﻦ رو ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. اﻻن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ ارﺷﮏ اذﯾﺖ ﻧﺸﻪ و اﺗﻔﺎﻗﯽ واﺳﺶ ﻧﯿﻔﺘﻪ
دارم ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
ﯾﺦ ﮐﺮدم! ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ ﭼﻪ دروﻏﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟
- ﻣﻦ ﭼﻪ دروﻏﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺗﻬﻤﺖ و ﻣﯽ زﻧﯿﺪ؟
ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ:
- ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﻮﻫﺮ داري؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ؟ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﺮﻓﯽ از ﺷﻮﻫﺮم زدم؟ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ دارم.
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- و ﺗﻮ ﻫﻢ اﻧﮑﺎر ﻧﮑﺮدي!
- ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻦ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽ دادم. ﻣﯽ دادم؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻪ دروﻏﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ دروغ ﮔﻮ.
ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ!
ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش زل زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم. ارﺷﮏ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺷﺎخ و ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﯿﺸﺘﺮ
در ﺑﻐﻠﻢ ﻓﺸﺮدم. ﺑﺮﺧﻼف روزﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻣﻄﺐ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﺴﺘﺎدنِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮﯾﻊ در رو
ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ارﺷﮏ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻄﺐ رﻓﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻄﺐ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﺮت
و ﭘﺮﺗﺎي آرﺷﺎم از ذﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ.
آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﯾﺾ رو ﺑﻪ داﺧﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و در ﺣﯿﻦ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻠﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﻣﻄﺐ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم!
ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- اﻻن ﻣﻄﺐ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯿﺸﻪ. آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﯾﺾ و ﻫﻢ ﺧﻮدم ﻓﺮﺳﺘﺎدم، ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ آﻗﺎ!
ﻣﺮد ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﺐ ﭼﻪ ﮐﺎر دارم!؟ ﺧﻮدﺗﻮن و ﮐﺎر دارم!
ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. ﺷﺎﯾﺎن ﺑﻮد. ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم! اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﻫﻨﻮز از رو ﻧﺮﻓﺘﻪ. ﯾﻪ راﺳﺖ ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ رﻓﺖ:
- ﺷﻤﺎ ﺷﻮﻫﺮ دارﯾﺪ؟
ﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ دروغ ﮔﻔﺖ. اﺻﻼ از اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد!
- ﺑﻠﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻦ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻦ؟
ﻧﻔﺴﺶ رو ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﺮون داد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر دﯾﺮ دﯾﺪﻣﺖ؟
ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﯾﺎرو ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ دارم ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﻣﯿﺪه!
- آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﺣﺪ ﺧﻮدﺗﻮن و در ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻮﻫﺮ دار ﺑﺪوﻧﯿﺪ.
دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ ﻟﺨﺘﺶ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رﯾﺨﺖ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. در آﺧﺮ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﯽ
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻔﺲِ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ارﺷﮏ ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺮم ﮐﻪ روي ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻫﺎي
اﻧﺘﻈﺎرِ ﺑﯿﻤﺎران ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي آرﺷﺎم ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮد:
- دﯾﺪي دروغ ﮔﻮﯾﯽ؟
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ:
- ﻓﺎﻟﮕﻮش ﻣﯽ اﯾﺴﺘﯿﺪ؟
ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد:
- ارزش ﻓﺎﻟﮕﻮش واﯾﺴﺘﺎدن داري؟
ﮐﺎرد ﻣﯽ زدي ﺧﻮﻧﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم اﺻﻼ واﺳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯽ در ﻣﻮردم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ. داري ﻣﯿﮕﯽ ازم ﺑﺪت ﻣﯿﺎد؟ ﺧﺐ ﺑﺪت ﺑﯿﺎد! ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارم
ﮐﻪ ﺗﻮام ﭼﺸﻢ داﺷﺘﯽ ﺑﻬﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺚ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺮدا.
ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ارﺷﮏ و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻗﺮﻣﺰﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ از ﻣﻄﺐ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﻢ
ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎدش ﻣﯿﺦ ﮐﻮﺑﻢ ﮐﺮد:
- واﯾﺴﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﻨﻮﮐﯿﻮ! ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺳﭙﺮدم ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮت ﮔﺮدوﻧﻢ وﻟﯽ از ﻓﺮدا ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم رﯾﺨﺘﺖ و ﻧﺒﯿﻨﻢ. ﻣﯿﺎي ﮐﺎرت و ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﻣﯿﺮي. ﺑﺎ ﺗﻮ
زﯾﺮِ ﯾﻪ ﺳﻘﻒ ﺑﻮدن و ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﺮد و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد اﻣﺎ زﯾﺮِ ﺳﻘﻒ ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦِ ﯾﻪ وﺟﺒﯽ ﺑﻮدن رو اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد.
ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد. ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﭘﺮ از ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻧﺒﻮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﻪ ﭼﺎه در ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ آدﻣﺎ رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اول ﺷﻨﺎﺧﺖ. زﯾﺎدي در ﻣﻮردت ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم! ﺗﻮام ﯾﻪ ﺑﯽ ﺷﻌﻮر و ﻧﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ دور ﮔﻮد واﯾﺴﺎده و ﻫﺮﭼﯽ
از دﻫﻨﺶ درﻣﯿﺎد ﺑﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮده ﻣﯿﮕﻪ.
دﯾﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﻓﺘﻢ و ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ارﺷﮏ و ﮐﻪ از داد آرﺷﺎم ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ
ﮐﺮد رو آروم ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﮔﺮﯾﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﭼﯽ ﺑﻮد. آدﻣﯽ ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻔﺖ
دﯾﮕﺮون روﺣﯿﻪ ام و از دﺳﺖ ﺑﺪم و اﺷﮑﺎم و ﻫﺪر ﺑﺪم اﻣﺎ اﻻن اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن در آﻏﻮش ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ آروم ﺑﮕﯿﺮم. وﻗﺘﯽ
ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ آرﺷﺎم رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد. اﺷﮏ ﻫﺎم رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎك ﮐﺮدم و
ارﺷﮏ رو ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﯾﻪ ي زﯾﺎد ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﺮم در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ داﺧﻞ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺮه.
ﺟﻠﻮي درِ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎد. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﭘﻮل راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ رو دادم و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آرﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻣﯽ
ﭘﺎﯾﯿﺪﻣﺶ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﺳﺮ ﺟﺎش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ؟ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ؟ ﯾﺎ
ﮐﻼ ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﻮد؟
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﺑﺮاي ﺑﺎر آﺧﺮ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم وﻟﯽ اون از ﺟﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮرد. در رو آﻫﺴﺘﻪ
ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ در ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪاي در ﺧﻮﻧﻪ ي اون ﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪم. ﻫﻮا ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم! ﭼﺮا؟
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دوﯾﺪم اﻣﺎ ﭘﺸﺖ در ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﻔﺶ ﻫﺎي زﯾﻨﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ﻏﺼﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﻫﺠﻮم آوردن. ﺑﺎ ذوق ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و
ﺑﺎ دﯾﺪن زﯾﻨﺖ ﮐﻠﯽ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ. ارﺷﮏ رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ در آﻏﻮش زﯾﻨﺖ ﻫﺎي ﻫﺎي ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و اون ﻫﻢ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ
دﻟﯿﻠﯽ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﺮم رو آﻫﺴﺘﻪ ﻧﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﯽ زد. آﺧﺮ ﺳﺮ اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ آﻏﻮش زﯾﻨﺖ ﺧﻮاﺑﻢ
ﺑﺮد.
*****
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ا ﭼﺮا ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﯽ؟
ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮردم. ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﭘﻮزﺧﻨﺪ آرﺷﺎم رو ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم. آﻫﺴﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اون از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده
ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ اوﻣﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎ اﺻﺮارﻫﺎي ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﺎرا و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻫﺎيِ ﺑﯽ ﻣﺰه ي ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن
رﻓﺘﻢ. ﺳﯿﻨﺎ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺎرم رﺳﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯿﮕﻤﺎ ﻧﺒﯿﻨﻢ آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﻏﻤﺶ ﺑﺎﺷﻪ!
ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم:
- ﻧﻪ آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﻏﻤﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺣﺎﻟﻪ.
دﺳﺘﺶ را روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺧﻮدم ﺳﺮ ﺣﺎﻟﺶ ﻣﯿﺎرم.
ﺳﯿﻨﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻣﺚ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮش ﻣﯽ دﯾﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎش اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﯿﺸﻮن رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻤﺎ ﻣﻦ ﺳﻮار ﭼﯿﺰاي ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﻤﯿﺸﻢ!
ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ اﺑﺮوﻫﺎش رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ. ﯾﻪ ﻧﻮچ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ داد و ﺑﺎ ﺧﺒﺎﺛﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ و آوﯾﺴﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ رﻧﺠﺮ! ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- واي آوي دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﺸﻮ. ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ! رﻧﺠﺮ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ!
ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺟﻮاب داد:
-راي ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ و ﻧﺰن. ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺷﺠﺎﻋﻪ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻪ.
دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺚ ﭼﯽ! از ﺗﺮس زﯾﺎد آب دﻫﻨﻢ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻗﻮرت ﻣﯽ دادم.
ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﯿﻨﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﺗﻮ داري زورش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ اﻻن ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﺸﻢ داره ﻣﺚ ﺑﯿﺪ ﻣﯽ ﻟﺮزه!
ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﺗﻘﯽ ﺟﻮاب داد:
- ﻣﻦ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻪ اﺻﻼ ﻟﺮزﺷﯽ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﻮ ﮐﻪ از دور ﺷﺎﻫﺪي ﭼﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟
آرﺷﺎم ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
- وﻟﺶ ﮐﻨﯿﻦ دوﺳﺖ داره ﺳﻮار ﺷﻪ ﺑﺘﺮﺳﻪ. ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم ﺳﯿﻨﺎ!
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﯿﻨﺎ ﻣﻦ ﺳﻮار ﻧﻤﯿﺸﻢ!
اون ﻫﻢ ﻣﺚ ﺧﻮدم آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي! ﺳﻮار ﻣﯿﺸﯽ ﺗﺮﺳﺖ ﻣﯽ رﯾﺰه!
- ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي اﮔﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺮس ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺮﯾﺰه ﭼﯽ؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش! ﺧﺎك اﻧﺪاز آوردم، ﺟﻤﻌﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﺳﯿﻨﺎ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﯽ ﺷﻌﻮر.
ﺳﯿﻨﺎ رﻓﺖ ﺑﻠﯿﻂ ﮔﺮﻓﺖ و وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ دو ﺗﺎ ﺑﻠﯿﻂ ﺑﻮد. اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺧﯿﺮِ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ
ام ﺑﮕﯿﺮه:
- ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع دارم، اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺳﻮار ﺷﻢ. آرﺷﺎم ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﻠﯿﻄﺎﺗﻮن.
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺣﺮص ﺟﯿﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﯿﻨﺎي ﺑﯽ ﺷﻌﻮر، ﻣﻦ ﺳﻮار ﻧﻤﯿﺸﻢ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﻫﻢ و ﺑﮑﺸﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاي آرﺷﺎم و ﺷﻨﯿﺪم:
- ﺧﺐ از ﺗﺮﺳﻮﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ!
ﮐُﭗ ﮐﺮدم. اﯾﻦ اﻻن داﺷﺖ ﻣﻦ و ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺑﺎ ﻏﯿﺾ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺻﺪم ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺧﺮ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ :
- اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻮام ﮐﻪ ﺟﻮﻧﺖ از دﻣﺎﻏﺖ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﯿﺮون. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻠﯿﻄﺎرو ﺑﺪه!
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺑﻠﻐﻮر ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ و ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﺎرا ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻧﺒﻮد و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ژﮐﻮﻧﺪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺧﺪاﺟﻮن ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم. ﭼﯿﺰ ﺧﻮردم. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻠﯿﻄﺎرو ﻧﺪه. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻠﯿﻄﺎرو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻔﺮ ﺧﻮش!
ﺑﯽ ﺷﻌﻮر! ﻟﻌﻨﺘـــــــﯽ! ﺧﺪاﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﻦ ﺗﺮس از ارﺗﻔﺎع دارم! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
رﻧﺠﺮ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻒ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﯿﻢ. دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺟﺎ ﭘﺮ ﺑﺸﻪ و ﻓﻌﻼ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ده ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ و اﯾﻦ ﮐﻪ
ﺟﻠﻮي ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﻮدن ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻼ دﻋﺎ ﻧﮑﻨﻢ. ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺳﯿﻨﺎي ﺧﯿﺮ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﻮﻧﻪ اي
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺻﻒ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺮون. ﭘﺎم و ﮐﻪ روي اون وﺳﯿﻠﻪ ي ﺗﺮﺳﻨﺎك ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺗﺮس زﯾﺎد ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ دارم اﻣﺎ آروم ﺑﻪ ﺧﻮدم
ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻧﮑﻦ! ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻧﮑﻦ!
وﻟﯽ آﺧﻪ ﭼﯽ و ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻧﮑﻨﻢ! ﻻﻣﺼﺐ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺗﺮس از ارﺗﻔﺎع ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﺑﻐﻀﻢ و ﻗﻮرت دادم. وﻗﺘﯽ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ آرﺷﺎم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم و ﺑﺎ دﺳﺘﺎي ﻟﺮزوﻧﻢ ﺑﺴﺘﻢ. ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﭘﻠﮏ ﻣﯽ زدم ﺗﺎ
اﺷﮑﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﻧﺸﻦ. ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ رو روي ﺧﻮدم ﺣﺲ ﮐﺮدم. دﯾﺪم آرﺷﺎم ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر
ﺑﮕﻪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ، ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻏﺮور و ﻋﺰت و ﻟﺞ و ﻟﺠﺒﺎزي ﻣﯽ ﺷﻢ و ﺑﺎ ﮐﻠﻪ ﻣﯽ ﭘﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ. اﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ. رﻧﺠﺮ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد،
ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺤﮑﻢ روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم و دﻧﺪوﻧﺎم و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﺑﯿﺪم. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ارﺗﻔﺎع ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ از ﺗﺮس زﯾﺎدم اﺷﮑﺎم روي ﺻﻮرﺗﻢ
راه اﻓﺘﺎد. دﺳﺘﯽ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ام ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. رﻧﺠﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و اﯾﺴﺘﺎد. ﺧﺪا! ﻣﺮدم! ﭼﺸﺎم و ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ
ﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﮕﻪ آرﺷﺎﻣﻪ. آرﺷﺎم ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﺻﻮرت رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و ﺧﯿﺲ از اﺷﮑﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ
ﺷﺪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا؟ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ، اﯾﻦ ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ و رﻧﺠﺮ ﻫﺮ دور ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ و اون ﺑﺎﻻ ﻣﯽ
اﯾﺴﺘﻪ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ و ﻏﺮق در ﭼﺸﻢ ﻫﺎي آرﺷﺎم ﺑﺸﻢ.
ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدن رﻧﺠﺮ ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن اوﻣﺪﯾﻢ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم و ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻮدم و از ﺑﯿﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدن زودﺗﺮ ﭘﯿﺎده
ﺑﺸﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون و ازﺷﻮن ﺟﻠﻮ ﻣﯽ زدم. ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ رد ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم. ﻫﺎي ﻫﺎي زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ
ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪن و ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺖ:
- اﻧﻘﺪر واﺳﺖ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺑﻐﻞِ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺘﻢ:
- آره! آره ﻧﺎﻣﺮد! وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺳﻮار ﻧﻤﯿﺸﻢ، وﻗﺘﯽ اون ﺣﺎﻟﺘﺎي ﻫﯿﺴﺘﯿﺮﯾﮏ و روي اﺟﺰاي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ... ﻣﻦ...
روم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﮕﻢ ﺗﺮس از ارﺗﻔﺎع دارم، اﻣﺎ دﻟﻢ و زدم ﺑﻪ درﯾﺎ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺗﺮس از... ارﺗﻔﺎع دارم. ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﺪه؟ ﻣﺮدم آزار!
ﺳﯿﻨﺎ ﻣﻦ و از ﺑﻐﻞِ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و در آﻏﻮش ﺧﻮدش ﺟﺎ داد و ﮐﻤﺮم رو ﻧﻮازش ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ آروم ﺷﺪم ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ
ﺳﯿﻨﺎ ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن آرﺷﺎم ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﻣﻦ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺳﯿﻨﺎ ﻣﻦ و ﺑﻐﻞ ﮐﺮد؟ واي ﺧﺪايِ ﻣﻦ! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ! آﺑﺮوم رﻓﺖ. ﺳﺮﯾﻊ از آﻏﻮشِ
آرﺷﺎم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻠﻢ اﺧﻤﺎش و ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺮد. ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- آﺑﺮوﻣﻮن و ﺑﺮدي!
ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم »ﻧﺎﻣﺮد ﺗﻤﺎمِ اﺣﺴﺎسِ ﺧﻮﺑﻢ و از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد.« وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﮐﺮدم دﻗﯿﻖ ﺷﺪم از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم: »ﭼﻪ اﺣﺴﺎسِ ﺧﻮﺑﯽ؟«
ﻫﺮﭼﯽ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮايِ اﯾﻦ ﺳﻮال ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺟﻮاﺑﺶ و ﻧﺪم و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮدن وﻟﯽ ﻣﺮدم ﺑﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺮدم.
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﯿﻨﺎ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر در ﺧﺮوﺟﯽ دﺳﺖ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪم آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﺣﺮﻓﺎم!
- ﭼﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎلِ اﯾﻦ ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﻣﻔﻨﮕﯽ! ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ رﺳﺘﻮران
ﺑﻪ ﺷﮑﻤﺎﻣﻮن ﺳﻮر ﺑﺪﯾﻢ، ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﻟﭙﻢ و ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ آرﺷﺎم رﻓﺘﯿﻢ. ﭼﻮن ﮐﺖ آرﺷﺎم دﺳﺖ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻮد ﺳﻮﯾﯿﭻ رو در آورد و درﻫﺎ رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﺎﻫﺎ ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ و
ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ آرﺷﺎم اوﻣﺪ و ﺳﻮار ﺷﺪ. ﺳﻮﯾﯿﭻ رو از ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. در راه رﺳﺘﻮران
ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاي آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ آرﺷﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد در ﻓﻀﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
ﭼﻪ ﺧﻮاب ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮات دﯾﺪم ﭼﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺑﺮات داﺷﺘﻢ
ﮐﺴﯽ رو ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ
ﭼﻪ ﺧﻮاب ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮات دﯾﺪم ﭼﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺑﺮات داﺷﺘﻢ
ﮐﺴﯽ رو ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺟﺎيِ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ
ﺗﻮ اﯾﻦ روزا ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﺖ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮم
ﭼﻪ آﺳﻮن دل ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﻣﯿﺮم
ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺪي
دﺳﺘﺖ و ﻣﯽ ﮔﯿﺮم دﺳﺘﻢ و ﭘﺲ ﻣﯿﺪي
اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم
ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻣﯿﮕﯽ، ﺣﺮف ﻣﺮدم ﻣﯿﺸﻢ
دﺳﺘﺶ و ﻣﯽ ﮔﯿﺮي، ﻋﺸﻖِ دوم ﻣﯿﺸﻢ
اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم
ﭼﻪ ﺧﻮاب ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮات دﯾﺪم، ﭼﻘﺪر دﯾﺪ زدي دﻧﯿﺎم و
ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎيِ ﺗﻮ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺗﻤﺎم ِ آرزوﻫﺎم و
ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺪي
دﺳﺘﺖ و ﻣﯽ ﮔﯿﺮم دﺳﺘﻢ و ﭘﺲ ﻣﯿﺪي
اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم
ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻣﯿﮕﯽ، ﺣﺮف ﻣﺮدم ﻣﯿﺸﻢ
دﺳﺘﺶ و ﻣﯽ ﮔﯿﺮي، ﻋﺸﻖ ِ دوم ﻣﯿﺸﻢ
اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم
آﻫﻨﮓ ﺷﺎدﻣﻬﺮ ﺑﻮد. ﻣﺤﯿﻂ و ﮐﺎﻣﻼ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺳﺮم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻪ آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻧﺶ
دوﺑﺎره از اول ﻣﯽ زد، ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻮش ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺑﺎ ﺗﮑﻮﻧﺎي دﺳﺘﯽ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم. آرﺷﺎم ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده
ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﺮا اﻻن آرﺷﺎم ﺑﺎﻻي ﺳﺮِ ﻣﻨﻪ و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻪ؟ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ آرﺷﺎم از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺣﺎﮐﯽ
از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﮔﻔﺖ:
- آدم ﻧﺪﯾﺪي اﻧﻘﺪر زل ﻣﯽ زﻧﯽ؟ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ رﺳﺘﻮران ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮﻧﻦ.
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺷﻮﻫﺮ دارم ﺑﺎ ادب ﺗﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد! از اﯾﻦ ﻓﮑﺮم ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ زدم ﭼﻪ
ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﮐﺮد. اﺧﻢ ﻫﺎش رو در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺑﯿﺰاري ﭼﯿﻦ داد. اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ: »دﯾﻮاﻧﻪ!« ﻣﻦ ﻫﻢ اﺧﻤﺎم
رو درﻫﻢ ﮐﺮدم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﻣﺤﮑﻢ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اون ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﺳﺘﻮران رﻓﺘﻢ. ﺑﯿﻌﺸﻮره دﯾﮕﻪ! ﻗﺪرِ ﻟﺒﺨﻨﺪاي ﻣﻦ
و ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ! اَه اﺻﻼ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ آوﯾﺴﺎ! ﺧﻮدت و ﺑﯿﺸﺘﺮ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري.
ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﺪم و ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن رﻓﺘﻢ، ﮐﻪ ﺣﻀﻮرش و ﮐﻨﺎرم ﺣﺲ ﮐﺮدم. ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي
رويِ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺰار دردﺳﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎﮐﺶ ﮐﻨﻢ. ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯽ ﺑﻮدم! اوه ﭼﯿﺖ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﻤﯽ ﺑﻮد آوﯾﺴﺎ؟ ﺟﺪﯾﺪا ﯾﻪ دﻓﻌﻪ
ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم ﺟﻮاﺑﯽ واﺳﻪ ﺳﻮاﻻﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻓﮑﺮام ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﺳﺎرا ﻧﺸﺴﺘﻢ.
اون ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎ رو ﺑﻪ روم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻪ اﺧﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﯿﻎ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻢ:
_ دﯾـــــﻮوﻧـــــــﻪ!
ﻏﺬاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدن رو آوردن! رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻤﯿﺮي! ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم! ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺬاي ﺧﻮدم و ﺳﻔﺎرش ﺑﺪم!
ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﻮرد ﺗﻘﺼﯿﺮِ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ ﻏﺬاي ﻣﻮرد دﻟﺨﻮاه ﺗﻮ رو ﻣﯽ دوﻧﻪ ﭼﯿﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ژﮐﻮﻧﺪي زدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﭘﭙﺮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﭼﺸﺎم از ﺧﻮﺷﯽ درﺧﺸﯿﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪا ﯾﮑﯽ، ﭘﭙﺮوﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ! اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﭘﭙﺮوﻧﯽ دوﺳﺖ
داﺷﺘﻢ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺎ وﻟﻊ ﭘﯿﺘﺰام و ﺧﻮردن و ﺑﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎيِ ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﯿﻨﺎ ﮔﻮش ﮐﺮدن. ﺳﺎرا ﻫﻢ ﻣﺚ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ
ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ وﻟﻊ ﻏﺬاش و ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻓﻘﻂ آرﺷﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻣﯿﺦ داﺷﺖ و ﺑﺎ اﺧﻢ دو دﻗﯿﻘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ
ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺟﺎي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ و ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮد. آﺧﺮ ﺳﺮ ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﺣﺮﺻﺶ و ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺟﺎت و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻮض ﮐﻦ!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف، ﺳﺎرا ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺟﺎش و ﺑﺎ آرﺷﺎم ﻋﻮض ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ آرﺷﺎم ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد،ﮐﺮدم.
ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰِ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﻋﺼﺒﯽِ آرﺷﺎم و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﺳﺮخ ﺷﺪه از ﺧﺠﺎﻟﺖ ِ ﺳﺎرا اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﺮا
اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم دارم ﻧﻔﺲ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم؟ اﯾﻦ ﻓﮑﺮايِ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﯿﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ رژه ﻣﯿﺮه؟ ﺧﺐ... ﺧﺐ... آرﺷﺎم روي ﺳﺎرا ﻏﯿﺮت ﻧﺸﻮن داد! دوﺳﺖ
ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺴﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ. ﻟﻘﻤﻪ اي از ﭘﯿﺘﺰا رو ﮐﻪ ﮐﻨﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﻗﺮار داده ﺑﻮدم، ﺟﻮﯾﺪه و ﻧﺠﻮﯾﺪه ﻗﻮرت دادم ﮐﻪ ﺳﺪي ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ
ﮐﺮدم ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ رو ﺑﺸﮑﻨﻪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﻮق ﺑﺪه. ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻏﺬاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم روي ﻣﻌﺪه ام
ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ آبِ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم و وﻗﺘﯽ آبِ دﻫﻦ ﮐﻢ آوردم دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦِ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺷﺪم و ﻗﻠﭗ ﻗﻠﭗ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮردم ﮐﻪ
دﺳﺖ آرﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام اوﻣﺪ. اون رو ﺑﻪ زور از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
- وﺳﻂ ﻏﺬا ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ﻣﯽ زﻧﯽ ﻣﻌﺪه ات و داﻏﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!
ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم و ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺴﺮا روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﻣﺤﻮي روي ﻟﺒﺎم ﻧﺸﺴﺖ. ﺻﺪاي ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- آوﯾﺴﺎ ﺗﻮام ﺑﯿﺎ ﺟﺎت و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻮض ﮐﻦ!
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﻧﯿﺸﺶ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد. ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ آرﺷﺎم ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺑﻮﻓﺎﻟﻮي وﺣﺸﯽ ﮐﻨﺎر
ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﺳﻮراخِ ﺑﯿﻨﯿﺶ دود ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎد. ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺧﻨﺪه ام ﺑﮕﯿﺮه اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪه ام
و ﮔﺮﻓﺘﻢ. آرﺷﺎم دﺳﺘﺶ و دورِ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ رو ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺟﺎش ﺧﻮﺑﻪ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺧﻮدت و اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ.
ﺳﯿﻨﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آرﺷﺎم اﻧﺪاﺧﺖ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ آرﺷﺎم ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد. آرﺷﺎم رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺰﯾﺰم ﺑﻘﯿﻪ ﻏﺬات و ﺑﺨﻮر. اﻻن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ ﺑﭽﻪ ﻣﻮﻧﻢ ﺑﺎﺷﯽ.
ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم از ﮐﺎﺳﻪ اش در ﺑﯿﺎد و ﯾﻪ دور ﺑﯿﺮﯾﮏ روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮن. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ اﻓﺘﺎد. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎري اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮي ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي
ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اي ﮐﻪ از ﺷﺎل زرد رﻧﮕﺶ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و آرﺷﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد. ﻧﻔﺴﻢ رو ﻓﻮت ﮐﺮدم
و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ زدم. آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﺗﻮن ﺑﻮدن؟
ﭼﺸﻤﺎش و از ﺣﺮص روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- اي ﮐﺎش اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎم و ﺑﺎ ﺳﺎرا ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﺎرا ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﺮ
ﺷﺪم و ﺗﻮ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﯾﻪ ﮐﺎري ﮐﻨﯽ ﺷﻬﻼ از ﻣﻦ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﺸﻪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺳﺎرا ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﻦ و از دﺳﺖ دﺧﺘﺮاي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داده.
دﻧﺪوﻧﺎم و از ﺣﺮص روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻦ ﻟﻄﻒ و ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ آدمِ ﭘﺴﺘﯽ ﻣﺚ ﺗﻮ رو از ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻬﻠﮑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺪم.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﻋﺸﻮه اي زدم و ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارم آرﺷﺎم ﺟﺎن.
آرﺷﺎم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺳﺮش و ﺑﻪ ﺳﺮِ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ ﻧﺪارﯾﻢ آوﯾﺴﺎي ﮔﻠﻢ! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮري! ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ي ﺗﭙﻞ ﻣﭙﻞ ﻣﯽ ﺧﻮام!
از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ، اي ﮐﺎش واﻗﻌﯽ ﺑﻮد. ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻟﻌﻨﺘﯽ! اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ آرﺷﺎم از ذﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﮔﺬره ﭼﯿﻪ آﺧﻪ؟ دارم
دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ! ﺳﺮﯾﻊ اﻓﮑﺎرم و ﭘﺲ زدم ﺗﺎ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﺷﺪه! ﻟﺒﺎم و ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﻮﻧﻪ ي آره ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ
ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺸﻢ ﻋﺰﯾﺰم.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي آرﺷﺎم ﺑﺮﻗﯽ دﯾﺪم. ﺑﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﺷﺪ! ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ آرﺷﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدم آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﯿﺘﺰام و ﺧﻮردم.
در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺳﺎرا و ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﯿﻨﺎ از ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه اﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪه اﺷﻮن رو ﻣﯽ
ﮔﺮﻓﺘﻦ. در ﺣﯿﻦِ ﺧﻮردن ﺑﻪ اﻓﮑﺎرم ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﻮن دادم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭘﺲ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﺎي آرﺷﺎم ﺑﺎ ﺳﺎرا رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﭘﺴﺮ رو ﺑﻪ رو ﻧﺪاﺷﺖ. از
اﯾﻦ ﻓﮑﺮ آراﻣﺸﯽ ﺗﻤﺎمِ وﺟﻮدم و ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺟﻠﻮي ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻧﻮر ِ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪه رو ﺑﮕﯿﺮم.
آرﺷﺎم ﭼﻪ ﻧﻮع آدﻣﯽ ﺑﻮد؟ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎز؟ ﯾﻪ ﻣﺮد ﮐﺎري؟ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮبِ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﯾﺎ ﯾﻪ آدمِ دروغ ﮔﻮ؟ ﺻﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ داده ﺑﻮد! ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ آدمِ
دو روﯾﯽ ﺑﻮد.
از ﻧﮕﺎه دﺧﺘﺮِ ﻣﻮ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اي ﻋﻼﻗﻪ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ اﺣﺴﺎسِ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي دﺧﺘﺮك آﺷﻨﺎ
ﻫﺴﺘﻢ، اﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮري؟ وﻟﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻮالِ ذﻫﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ روي آرﺷﺎم ﺧﺮد ﺑﺸﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﻮع آدﻣﯿﻪ؟ ﯾﺎ روي راﺑﻄﻪ ي اون
و دﺧﺘﺮا دﻗﯿﻖ ﺑﺸﻢ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ آرﺷﺎم از ﯾﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ و ﯾﻪ رﯾﯿﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد؟ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم. ﻫﺮﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ
ﺳﻮال ﺑﻮد. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺒﻮد! ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎلِ ﺟﻮاب ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ؟ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮري؟ ﺟﻮاب ﻫﺎ رو از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ اﺻﻼ ﻣﻨﺒﻌﯽ ﺑﻮد؟
اﻧﻘﺪر در ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. آرﺷﺎم ﻫﻢ دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن آرﺷﺎمِ اﺧﻤﻮي ﻗﺒﻞ ﺷﺪ. ﺳﺎدﯾﺴﻢ
ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﻧﻪ! ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺖ! ﺗﻤﻮم ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎش ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺶ ﺑﻮد. ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽِ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺷﻮﻫﺮ
دارم و اﺣﺘﺮاﻣﻢ رو ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ اﺧﻤﻮ ﺑﻮدن اﻻﻧﺶ! ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد! اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮام ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﺑﻮد! ﯾﻌﻨﯽ اون ﺑﺮقِ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮ
اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا اون ﺑﺮﻗﯽ ﮐﻪ در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ﺣﺲِ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ داد؟
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻏﺮق در ﻓﮑﺮ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺎرا و ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻦ:
- آوﯾﺴﺎ واﯾﺴﺎ!
اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎرا اﯾﻨﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ ﺗﻮام ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ارﺷﮏ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ. ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون ارﺷﮏ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آرﺷﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﺎﻓﺘﻢ! ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺚ ﺣﺴﺎدت! واي ﺧﺪاﯾﺎ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم! ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ آرﺷﺎم ﺑﻪ
ارﺷﮏ ﺣﺴﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ و دارم از دﯾﺪ دلِ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ! اﻣﺎ ﻣﮕﻪ دلِ ﻣﻦ ﭼﻪ دﯾﺪ ﺟﺪﯾﺪي ﭘﯿﺪا ﮐﺮده؟
ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. زﻧﮓ در رو زدم و زﯾﻨﺖ ﺳﺮﯾﻊ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از دمِ در داد زد:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﺎدر ﺑﺪو اﯾﻦ ﺑﭽﻪ داره از دوري ﺗﻮ ﺧﻮدش و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐُﺸﻪ!
دل ﻧﮕﺮون ﺷﺪم و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدن ﺑﺮم داﺧﻞ ﺗﺎ ﺑﺮايِ ﺑﺎر آﺧﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ، در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن دوﯾﺪم. ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺮا ارﺷﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ي ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﺶ و ﺑﺒﯿﻨﻪ!
ارﺷﮏ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﻦ دﺳﺘﺎش و دورِ ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﮐﺮد و آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. ﻓﻘﻂ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻧﻘﺪر در ﻃﻮلِ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ راه رﻓﺘﻢ و ﺑﺮاش
ﻻﻻﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮِ آﻫﺴﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ و ارﺷﮏ و ﺳﺮ ﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ
ﺟﺎي اﺷﮏ ﻫﺎش ﺑﻮﺳﻪ اي زدم. ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ارﺷﮏ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﻏﺮق در ﻓﮑﺮ ﺷﺪم.
ﺑﻪ ﯾﺎد آرا اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺒﺪ رو دﯾﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﺶ از اون ﺣﺮف ﻣﯽ زد. روزي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ و از ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮر د ﻣﻬﺒﺪ ﻣﯽ زد
ﻣﻦ و ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮑﻨﻪ. ﻣﺚ اﻻنِ ﻣﻦ! ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ از رﻓﺘﺎرﻫﺎي آرﺷﺎم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم
رو ﻓﺸﺎر داد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻢ. ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. درِ اﺗﺎق رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻮي ﺧﺎﻃﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ از
ﺟﺎي ﺟﺎي اﺗﺎق ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﯾﺎد ﻣﻮﻗﻌﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ در ﻧﺰده وارد اﺗﺎقِ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﺤﻨﻪ اي، ﺳﺮﯾﻊ ﻫﯿﻦِ ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺸﯿﺪم و
از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم. از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﻋﺎدت ﺑﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه در ﻧﻤﯽ زدم، در اﺗﺎﻗﺸﻮن رو ﻗﻔﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و زﯾﺮِ
ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﺎز در ﻧﺰدم.
ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺰرﮔﯽ از ﻣﺎدر ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس و ﭘﺪر ﺗﻮ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار داﻣﺎديِ ﺑﺎﻻي ﺗﺨﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ي ﺑﺎرزِ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ و
ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﯾﺎد اون روزي اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ آرا ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺚ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ.
ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺮه. ﺑﺮايِ آرا ﻫﻢ ﻣﺎدر و ﭘﺪرِ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ي ﺑﺎرز ِ ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﺑﻮدﻧﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰِ ﻟﻮازم آراﯾﺸﯽ
ﻣﺎدرم ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﺎدرم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اﻧﺮژي ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم و ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ ﺑﺮام زﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ. آﺧﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدرم،
ﭘﺪرم رو دﯾﺪه ﺑﻮد از اون ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻌﺮﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و اون ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﻣﯽ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ.
»ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺒﺪاء ﺧﻮد ﺟﺬب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.«
ﺑﻪ ﯾﺎد رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ام ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدم ﻣﯽ اﻓﺘﻢ.
»ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﮑﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺑﺸﯿﺪ.«
روراﺳﺖ در آﯾﻨﻪ يِ ﻣﯿﺰ آراﯾﺸﯽِ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- آره. آوﯾﺴﺎ. اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ داره ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻪ ﻓﮑﺮي و ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اون و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﯽ دﯾﺪي در ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدي. ﻫﻤﻮن ﻓﮑﺮي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ
اﺣﺴﺎسِ ﺗﺎزه ﺷﺪن و ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪش و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ.
ﻗﻄﺮه اي اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم ﭼﮑﯿﺪ و ﺑﺪونِ اﯾﻦ ﮐﻪ ردي ﺑﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﮕﺬاره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰِ آراﯾﺸﯽِ ﻣﺎدر ﻧﺸﺴﺖ.
»ﻋﺸﻖ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر ﺑﯽ ﭼﺮاي ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ.«
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﻣﺎﻣﺎن ﯾﻌﻨﯽ دﻧﺒﺎلِ ﺟﻮابِ ﺳﻮاﻻم ﻧﮕﺮدم؟
ﻗﻄﺮه ي اﺷﮏ ﺑﻌﺪي روي ﻗﻄﺮه ي اول اﻓﺘﺎد.
»ﺑﺮاي اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن دﻧﺒﺎل راه ﻓﺮار ﻧﺒﺎش! ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻦ! آن ﺟﺎ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﻫﺎﺳﺖ.«
ﭼﺸﻤﺎم ﻟﺮزﯾﺪ. ﻟﺒﺎم ﻫﻢ. ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﻫﺎم رو در ﻗﻠﺒﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻨﻄﻖ و دﻟﯿﻞِ ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺑﻮد رو از ﺧﻮدم ﺑﻪ دور ﮐﺮدم.
ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ، اﻣﺎ از ﻫﺮ دري ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮاب ﻣﯽ رﺳﯿﺪم. ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ي ﻣﺎدر ﺧﯿﺮه ﺷﺪم.
»ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي اﻋﺘﺮاف ﻋﺸﻖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«
ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﺮزاﻧﯽ زدم. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. اﮔﻪ... اﮔﻪ... ﻣﺴﺨﺮم ﮐﻨﻪ؟ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و اﻓﮑﺎرِ ﺑﺪ رو از ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ دور ﮐﺮدم و
ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد. اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﻋﺸﻘﺶ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﺳﺖ ﻣﯽ داد. ﺑﻪ آرا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از
ﻗﺮاري ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺒﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد، ﭼﺸﻤﺎش از ﺧﻮﺷﯽ ﺑﺮق ﻣﯽ زد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺠﺎﻋﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﻧﻪ ﻏﺮور
ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻋﻘﻠﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ داد ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎك ﺑﻮدنِ اﺣﺴﺎﺳﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ. آراﻣﺸﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﻤﻮم
وﺟﻮدم رو ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻫﻤﻮن ﺟﺎ روي ﺗﺨﺖ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا روز ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
ﻓﺼﻞ ﺷﺶ)اﻋﺘﺮاف(
ﺑﺎ ﺻﺪايِ ﮔﺮﯾﻪ ي زﯾﻨﺖ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد:
- واي دﺧﺘﺮِ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺻﺪايِ ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن و از ﺑﯿﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم:
- زﯾﻨﺖ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻧﮕﺸﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ.
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﺟﻮاب داد:
-ﻧﻪ، آوﯾﺴﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ اﺗﺎقِ ﺧﻮدش و اﺗﺎقِ ارﺷﮏ و ﺟﺎﻫﺎي ﻻزم ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺮه. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﺗﺎقِ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻢ ﮔﺸﺘﻢ، ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﻮد.
ﺻﺪاي ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﺧﺎﻟﻪ زﯾﻨﺖ وﻟﯽ ﺷﻤﺎ اون اﺗﺎقِ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺸﺘﯿﺪ! اوﻧﯽ ﮐﻪ درش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﻔﻠﻪ!
- ﻋﺰﯾﺰِ دﻟﻢ اون اﺗﺎقِ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎي آوﯾﺴﺎﺳﺖ و دﺧﺘﺮم دﯾﮕﻪ اﺻﻼ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﻧﻤﯿﺮه. ﻣﯿﮕﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اون ﺟﺎ ﻣﻦ و ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ اﺣﺎﻃﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و
از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﻗﻠﻨﺒﻪ ﺳﻠﻨﺒﻪ ﮐﻪ ﺟﻮوﻧﺎي اﻣﺮوزي ﻣﯽ زﻧﻦ.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﻮم اﺣﺴﺎس ﭘﺎك و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ي زﯾﻨﺖ ﺟﻮن. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از در ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و رو ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ
ﻧﮕﺮانِ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﻼم. ﺳﻼم. زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم، دﯾﺸﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
زﯾﻨﺖ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻧﻔﺲِ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﮐﺮدي ﺑﭽﻪ!
ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺳﺮﻣﻪ ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن رو دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن ﻫﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي
ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺎﻣﻔﻬﻮمِ آﺷﻨﺎي ارﺷﮏ، ﭼﺸﻤﺎم و ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ارﺷﮏ ﺗﻮ ﺑﻐﻞ آرﺷﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم، اﻣﺎ در ﺻﺪم ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪم
ﺧﺸﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﯾﺎد ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم دادم اﻓﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻧﮓ ﺗﺮس ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ارﺷﮏ و ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﻐﻞ ﮐﺮدﻧﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زد از
ﺑﻐﻞِ آرﺷﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺗﺮس ﺗﻤﻮم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ راه ﺗﻨﻔﺴﻢ ﭼﻨﺒﺮه زده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ اﮐﺴﯿﮋن رو ﺑﻪ درون رﯾﻪ ﻫﺎم ﻣﯽ
ﻓﺮﺳﺘﺎدم. ﺻﺪاي آرﺷﺎم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﻓﮑﺮﻫﺎي درﻫﻢ و آﺷﻔﺘﻪ ام ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ:
- ﺧﺐ آوﯾﺴﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. اﻣﺮوز ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﺐ رو ﻣﻦ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮدم و ﮐﺎري ﻧﺪارن ﭘﺲ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﻦ ﺑﺮم.
ﺑﺎ رﻓﺘﻦ او ﺳﺮﻣﻪ و ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﮐﺮدن. ﺑﻌﺪ از ﺑﻮﺳﯿﺪن ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ. ارﺷﮏ و ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺳﭙﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- زﯾﻨﺖ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﭘﯿﺶِ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ زﯾﻨﺖ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﭼﯿﺰي ﺷﺪه آوﯾﺴﺎ؟ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺒﺢِ زود ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺗﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪارﺷﻮن ﮐﻨﯽ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ...
ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم. ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﯾﻨﻪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﺗﻤﻮمِ ﻟﺒﺎس ﻫﺎم و
در آوردم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﯿﺶِ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺑﺮم. ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻠﻮارِ ﭘﺎرﭼﻪ اي ﻗﻬﻮه اي. ﺷﺎل ﻗﻬﻮه اي ﻫﻢ روي ﺳﺮم
ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺜﻞِ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺨﺖ دور ﺳﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﺎر ﻣﻮم ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ. ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻮﯾﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم. ﺑﺎ دﯾﺪن آرﺷﺎم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد، ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ
ﻧﻔﺲِ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه اي ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ:
- ﮐﺠﺎ؟
ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺠﺎ؟ ﻫﻮا رو ﺑﺎ ﺗﻤﻮم وﺟﻮد ﺑﻠﻌﯿﺪم و ﭼﺸﻢ ﻫﺎم و ﻣﺤﮑﻢ روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم:
- ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا!
در ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد:
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻻن وﻟﻢ ﮐﻦ!
- ﻣﺮﺳﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم.
- وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ!
ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻮد. ﺻﺪاي در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﭽﻮﻧﺪن ﻓﺮﻣﻮن، ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎرِ ﻣﻦ
ﻗﺮار داد و ﺑﻮق زد. درِ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﻮار ﺷﺪم، اﻣﺎ اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ. از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ارﺷﮏ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ
آوردم ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﻄﺐ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﻻن ﮐﻪ ارﺷﮑﯽ ﻧﺒﻮد دﻟﯿﻠﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺳﻮار ﺷﻢ. ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻬﺸﺖ
زﻫﺮا ﺑﻮد. ﺳﺮم و ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ي داغ ﺷﺪه ي ﮐﻨﺎرم ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﮔﺮﻣﺎش ﺑﺮام ﻋﺬاب آور ﺑﻮد. ﻋﺬاب آورﺗﺮ از اون ﺣﻀﻮرِ آرﺷﺎم در ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و آرﺷﺎم ﺳﺮﺟﺎش ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎز ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ دوﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
ﮔﻼب ﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺳﺮ راه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺒﺮه ي ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ رﻓﺘﻢ.
ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ آﻫﺴﺘﻪ روي ﺳﻨﮓ داﻏﺸﻮن رو ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ درد و دل ﮐﺮدن. آرا رو ﺗﺠﺴﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ
ﻣﻌﻨﺎي دﯾﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮام ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﭘﺪر ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺎ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪه در ﻗﻠﺒﻢ
رو ﺑﮕﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﺎرم و درد و دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎسِ ﺑﻬﺘﺮي داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﺮس در وﺟﻮدم ﺑﻮد و ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺑﺎزي رو
ﺷﺮوع ﻧﮑﻨﻢ اﻣﺎ...
ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ آرﺷﺎم رﻓﺘﻢ و اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻠﻘﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ ﺣﺮف ﻫﺎم رو ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﺑﺮايِ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻪ. ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ دﻧﺞ.
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و از ﻣﺤﻮﻃﻪ ي ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺪ ﻧﻈﺮش ﺑﻮد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﺎم ﺗﻬﺮان ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم.
اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم اون ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮم و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﻫﺎم رو ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﺎ ﻗﺪﻣﺎي ﻟﺮزون ﭘﺸﺖ ﺳﺮش راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺳﯿﻢ. اي ﮐﺎش زودﺗﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ! ﺗﺮدﯾﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و اراده ام رو ﺳﺴﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ. او روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ روي زﻣﯿﻦ. اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻀﺎد ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو دوره ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎﻧﻊ از ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺷﺪﻧﻢ در
ﺣﺮف زدن ﻣﯽ ﺷﺪ.
- ﺧﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮم.
ﺻﺪاي ﭘﺮ از اﻃﻤﯿﻨﺎن او ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﭼﻬﺮه اش ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ اﻣﺎ
ﺳﺮﯾﻊ اﺣﺴﺎس ﻣﺰﺧﺮﻓﻢ رو ﮐﻨﺎر زدم و آب دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت دادم و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم:
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﮐﻨﻢ!
ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮدم:
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺣﺮف ﻧﺰن ﺑﺬار ﺣﺮﻓﺎم و ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺰﻧﻢ.
دﻫﻨﺶ و ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﺖ و ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. درﯾﻎ از ذره اي اﺑﺮ! ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻧﻮر آزار
دﻫﻨﺪه ي ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪن ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و
اداﻣﻪ دادم:
- ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮدن. ﯾﻪ روز از ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯿﺎش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮه ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري. آروم و ﻗﺮار ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ،
ﺑﺎﺑﺎم و دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻧﻤﯿﮕﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر، ﭼﻮن ﭼﻪ ﻗﺪرش ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻟﻪ. روز ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري، ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺮه و دمِ درِ
داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺑﯿﺎن ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن، ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺟﻠﻮي دوﺳﺘﺎي ﺑﺎﺑﺎم ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻪ:
ـ دوﺳﺘﺖ دارم.
اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻪ ﺣﺮف ﺿﺎﯾﻌﯽ زدي! اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﺪيِ ﻗﺸﻨﮓ! ﯾﻪ راﺳﺖ ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺘﯽ رﻓﺘﯽ ﺟﻠﻮي دوﺳﺘﺎي ﺑﺎﺑﺎم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ دوﺳﺘﺖ دارم؟
ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ زد. اﻧﮕﺎر اوﻧﻢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ داره ﺗﺎ ﻣﻦ از ﺧﺎﻣﯽ در ﺑﯿﺎم.
داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ! اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﺑﺎم ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﻮد و دوﺳﺘﺎش ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮدش. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻣﺮاﺳﻢِ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رو ﻟﻐﻮ ﮐﺮده
و ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎي ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزش ﭘﺸﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺑﻮدن واﺳﻪ ي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري. ﺑﺎﺑﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ
اون و دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻪ در ﮔﺮوِ ﻋﺸﻖِ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮه. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺷﺪ
ﻗﻬﺮﻣﺎنِ ﻋﺸﻘﺸﻮن و ﺑﺎﺑﺎم ﯾﻪ ﺗﺮﺳﻮ اﻣﺎ ﺑﻌﺪا ﺧﻮدش و ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد و ﻫﻢ ردﯾﻒ ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎﻧﺸﻮن ﺷﺪ.
ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺮِ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﺳﻢِ آرا داﺷﺖ. اوﻧﻢ ﻗﺼﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ. ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ وﺟﻮد اوﻧﻢ ﺑﻮد. اوﻧﻢ اول ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ
اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد. ﭼﺮاﺷﻢ وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﺟﻮاب ﻣﯽ داد ﺧﻮدت ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ.
ﻣﻦ اﻻن ﻓﻬﻤﯿﺪم. دﻟﯿﻠﺶ ﻓﻘﻂ دل ﺑﯽ ﺗﺎب ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﻋﻘﻠﺖ ﺗﻮ رو از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﻊ ﮐﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻏﺮورت ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ و ﻟﻪ ﻧﮑﻦ اﻣﺎ
ﻋﺸﻖ، اﻣﺎ ﻗﻠﺐ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮش ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻗﻠﺐ ﺧﻮدﺧﻮاه ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﭙﯿﺪﻧﺶ در ﺳﯿﻨﻪ دﻟﯿﻞِ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ! اوﻧﻢ ﻓﻘﻂ
ﻫﻤﻮن دﻟﯿﻞِ ﺗﭙﯿﺪﻧﺸﻪ. ﻗﻠﺐِ ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ رﯾﺘﻢِ ﺗﭙﯿﺪﻧﺶ ﻋﻮض ﺷﺪه. ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده. ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ دارم. ﺑﺮاي ﻣﻦ
ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ!
ﺑﻐﻀﻢ و ﻗﻮرت دادم و اداﻣﻪ دادم:
- دﯾﺸﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮑﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام.
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﭙﺮﺳﻪ »ﮐﯽ؟« اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﺑﺮاي آراﻣﺶِ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﺗﻠﻪ ي ﻣﻮش ﮔﯿﺮ
ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ ﮐﯽ؟
ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. ﺧﻮدم اداﻣﻪ دادم:
- ﻣﻨﻢ ﺷﺠﺎﻋﺘﻢ و از ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﻢ ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ. ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﺮس. اﻻن ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺟﻤﻠﻪ ي دو ﺣﺮﻓﯽِ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮐُﻠﯽ ﺣﺮف ﺗﻮش داﺷﺖ.
اﺷﮏ روي ﺻﻮرﺗﻢ راه ﺑﺎز ﮐﺮد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ او ﮐﻪ ﻣﺚ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و آﻫﺴﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﻣﻦ ﻫﻢ... اﻻن...اﯾﻦ ﮐﺴﯽ... ﮐﻪ...رو ﺑﻪ روﻣﻪ... روي... روي... ﺳﻨﮓ ﻧﺸﺴﺘﻪ رو... دوﺳﺖ دارم.
ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺮون دادم و اﺷﮏ ﻫﺎم ﺳﺮﻋﺘﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. ﺗﻤﻮم ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ و زﯾﺮ ذره ﺑﯿﻦ ﻗﺮار دادم. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز
ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ اﻣﺎ دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺴﺖ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎر دﯾﮕﻪ دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد اﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد
ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺮون داد و دوﺑﺎره ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﺮف زدن اون ﺑﻮد:
- دروغ ﻧﻤﯿﮕﻢ! اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ دﯾﺪار ﻫﻤﯿﻨﻪ!
ﺿﺮﺑﺎنِ ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. اداﻣﻪ داد:
-ﺑﺎزم دروغ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ! ﻋﻼﻗﻪ اي از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ. اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮي ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﺑﺮازِ ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮده وﻟﯽ ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ داري
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﺨﻮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﻻن اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
اون ﺑﺮاي ﺧﻮدش اداﻣﻪ ﻣﯽ داد و ﻣﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻓﺸﺮده ﻣﯿﺸﺪ. ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻏﺮورم ﺧﺮد ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ آدم ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺮوري در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﺸﻘﺶ
ﻧﺪاره. ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻋﺎﺷﻖِ دﯾﻮاﻧﻪ وارم. ﻧﻪ! اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻬﺎش زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﺳﺖ.
- ﻗﺒﻮﻟﻪ؟
ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم اﺛﺮ ﮐﺮد. ﻗﺒﻮل؟ ﭼﯽ ﻗﺒﻮل؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﺚ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ؟ ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮم! ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﺷﮏ
روي اﺣﺴﺎﺳﻢ ﭘﻮﺷﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﯾﺎد دﺧﺘﺮ رﺳﺘﻮراﻧﯽ اﻓﺘﺎدم! اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎ اون ﻫﻢ... اﮐﺴﯿﮋن ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻟﺮزان ﺷﺪ. ﻋﻘﻠﻢ
ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻗﻠﺒﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻓﻌﻼ اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺎزوﻧﺪ:
- ﺑﺎﺷﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزﯾﺶ ﻧﺸﺎن از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﺟﻮابِ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﻪ! از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺣﺮﻓﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺷﮑﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا
ﺷﮑﺴﺘﻨﻢ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدم:
- ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮِ دﯾﮕﻪ ام ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ دوﺳﺘﯿﻤﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﯾﮑﯽ وﻟﯽ ﺧﺐ!
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﺗﻤﺴﺨﺮه. ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم. ﯾﺎد ﻫﻔﺘﻪ ي ﭘﯿﺸﻢ اﻓﺘﺎدم. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر اﺣﺴﺎﺳﺎت روزاﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق داره.
ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ ي ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم وﺟﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎرِ آرﺷﺎم ﻧﺪارم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ... اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺒﺎن ﮔﯿﺮم ﺷﺪ.
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺗﻤﻮم ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﯽ اﻓﮑﺎرم ﺑﻮد و در ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم. ﺣﺘﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺗﻮ اون ﻫﻤﻪ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ
رﺳﯿﺪﯾﻢ.
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﭘﯿﺎده ﺷﯽ؟
ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮐﺮدم. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎش رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم
ﺷﻨﯿﺪم. اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻧﮕﺎه ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ رو ﺑﻪ زﻣﯿﻦ دوﺧﺘﻢ. ﺻﺪاش رو ﺷﻨﯿﺪم:
- ﺧﺪاﻓﻆ ﻋﺰﯾﺰﮐــــﻢ.
ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎﻻ آوردم. ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ي ﻫﻔﺘﯽِ ﻟﺒﺎسِ اﺳﭙﺮت ﻣﺸﮑﯿﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ دروغ ﺑﮕﻢ. ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪي ﺳﺮم
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪ و وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﭘﺸﺖ درِ ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ارﺷﮏ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم و ﭘﯿﺪا ﻣﯽ
ﮐﺮدم. ﺧﻮد ﺧﻮدم! ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ آه اﻓﺴﻮس ﺑﯿﺮون دادم. ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاي ارﺷﮏ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﯾﻪ
ﭘﺪر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ، اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮدم ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه داﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﺰﯾﺰﮐﻢِ آرﺷﺎم اﻓﺘﺎدم. اﺣﺴﺎس ﻫﺎي ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ دوره ام ﮐﺮدن. ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ درون ﻗﻠﺒﻢ
ﺷﮏ ﮐﺮدم. ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ... اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﺳﺮم و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنِ اﺻﻠﯽ رﻓﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﺴﻪ!
ﺑﺎ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ، زﯾﻨﺖ رو ﺑﻪ روم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ رﻓﺖ و ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ. ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﮐﻪ رﻓﺖ رﻧﮓ ﻣﻦ ﭘﺮﯾﺪ،
رﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. از ﻓﮑﺮم ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. زﯾﻨﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﺻﯽ ﮐﻪ از دﯾﺪنِ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮه، ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺻﺒﺢ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯽ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﯿﺮون ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ!
ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن ﻣﺨﺘﺼﺮي داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻧﮑﻦ ارﺷﮏ ﺧﻮاﺑﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ. ﮔﺸﻨﻪ ام ﻧﺒﻮد، ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل داغ ﮐﺮدن ﻏﺬاي ﻇﻬﺮ ﺷﺪم. ﺗﺎ روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم، ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﯿﻢ
در اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺎره ي ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻮاب دادم:
- ﺑﻠﻪ؟
- ﺑﻼ!
ﺻﺪاش ﭘﺮ از ﺣﺮص ﺑﻮد.
- ﺧﻮﺑﯽ ﺳﺮﻣﻪ؟
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ داد زد:
- ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ﺑﻪ اون اﻟﺪﻧﮓ اﺑﺮازِ ﻋﺸﻖ ﮐﺮدي.
ﻫﺮﭼﯽ ﻫﻮا اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻮد ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ ي ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﺻﺪاي ﺳﺮﻣﻪ رﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ:
- ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﺑﮕﻪ؟
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد. ﺻﺪاش از ﺑﯿﻦِ دﻧﺪوﻧﺎش ﻣﯽ اوﻣﺪ:
-ﺗﻮ... ﺗﻮ... وﻗﺘﯽ از ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯿﺎد ﻧﺒﺎﯾﺪ در ﻣﻮردش اول از ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎش ﺳﻮال ﮐﻨﯽ؟ ﻫﺎن؟
ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻓﺮﯾﺎد زد:
-ﺑﺎ ﺗﻮام آوﯾﺴﺎ! ﺗﻮ اﺻﻼ آرﺷﺎم و ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ! ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻢ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ! آرﺷﺎم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر در ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮدش و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب
ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه اﻣﺎ ﺑﯿﻤﺎريِ رواﻧﯽ داره! اون ﺑﯿﻤﺎره ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﺑﯿﻤﺎر؟
اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ زد ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ و در ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮي ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﯿﺴﺖ! ﯾﻌﻨﯽ... ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﻢ و روش ﮔﺬاﺷﺘﻢ! اون ﺑﺎ ﻫﺮ دﺧﺘﺮي دو ﻣﺎه ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ. دﺧﺘﺮا ﺑﺮاش ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺼﺮف و اﻧﻘﻀﺎ دارن! ﻣﯽ
ﻓﻬﻤﯽ؟ ﺗﻮام ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ ﻣﯿﺸﯽ! ﻧﻤﯽ ﺧﻮام! ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ آوﯾﺴﺎ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻮ ﻫﻢ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺸﯽ! ﻣﺚ ...ﻣﺚ ...اون دﺧﺘﺮه ﺗﻮي رﺳﺘﻮران!
ﺑﻐﺾِ ﮔﻠﻮم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﺮا زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺟﺪﯾﺪا رو دورِ ﺗﻨﺪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟ ﭼﺮا آرﺷﺎم ﺣﺪاﻗﻞ ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮد ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﮕﻪ، ﺗﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻮك
و ﯾﻪ ﺟﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ؟
ﺻﺪايِ ﻓﯿﻦ ﻓﯿﻦِ ﺳﺮﻣﻪ رو ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﻦ ﺑﺮادرم و ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. اون ﺑﻪ ﻫﯿﺸﮑﯽ دل ﻧﻤﯽ ﺑﻨﺪه. دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﺸﻦ ﻓﻘﻂ ﺣﮑﻢ ﯾﻪ ﺑﺎزي رو ﺑﺮاش دارن. ﻣﯽ دوﻧﯽ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ
ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﻢ؟
ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺑﻐﺾ اداﻣﻪ داد:
- ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﺮاﻗﺐِ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎش! وا داده!
ﺷُﻞ ﺷﺪم. اﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﻪ داﺷﺖ ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زد آرﺷﺎم ﻧﺒﻮد. آرﺷﺎمِ ﻣﻦ اﺧﻼﻗﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﺎبِ ﻋﮑﺲِ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه. اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ي ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻬﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪي ﺑﺮ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﮕﻪ.
اﻧﺮژي ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم:
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ! از ﭘﺲِ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻣﯿﺎم! ﻧﮕﺮانِ ﻣﻦ ﻧﺒﺎش ﺳﺮﻣﻪ!
و ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻇﻬﺎر ﻧﮕﺮاﻧﯽِ ﺳﺮﻣﻪ رو ﺑﺸﻨﻮم. زﯾﺮِ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎرﻫﺎ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﯿﺮوﯾﯽ دارم ﮐﻪ آرﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺖ ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره! اوﻧﻢ ﻋﺸﻘﻪ! ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ! ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ
آرﺷﺎم و رام ﺧﻮدم ﮐﻨﻢ!
ﺑﻪ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم اﻣﺎ دﻟﻢ اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد اﻣﯿﺪوار ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ و آﻫﻨﮓ رﺿﺎ
ﺻﺎدﻗﯽ رو ﮐﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻬﺶ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺻﺪاش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﯾﻨﺖ و ارﺷﮏ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن آﻫﻨﮓ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﭙﺮه!
زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮑﺘﻪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ ﻫﻤﺶ ﻏﻠﻂ ﭘﺸﺖ ﻏﻠﻂ
ﻋﺸﻖ و ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ اﻟﻒ، ﻧﻘﻄﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗﻪ ﺧﻂ
ﻣﻦ و از اول ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪن آﺧﺮ ﮐﻼس
ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﻦ ﯾﻪ ﮐﺎري ﮐﻦ، ﻣﯿﮕﻦ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ
ﺧﺪا، اﺟﺎزه! ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻏﻤﺖ
ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺮمِ ﻣﻦ؛ ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ
ﺧﺪا، اﺟﺎزه! ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻏﻤﺖ
ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺮمِ ﻣﻦ؛ ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ
ﺧﻮﻧﻪ ي ﺑﯽ ﭼﺮاغِ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ روﺷﻨﻪ
ﺑﺨﺸﺶ ﭼﻨﺪمِ ﺗﻮﺋﻪ؛ ﺗﻮﺑﻪ ي ﭼﻨﺪمِ ﻣﻨﻪ
ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﻓﯿﻘﻤﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ از ﺗﻮ دل ﺟﺪا
ﮔﻢ ﻧﮑﻦ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ؛ دﺳﺘﻢ و وِل ﻧﮑﻦ ﺧﺪا
ﺧﺪا، اﺟﺎزه! ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻏﻤﺖ
ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺮمِ ﻣﻦ؛ ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ
ﺧﺪا، اﺟﺎزه! ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻏﻤﺖ
ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺮمِ ﻣﻦ ؛ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ
ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ!
ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ!
ﻧﮕﺎ ﺑﮑﻦ ﺑﻪ ﮐَﺮَﻣﺖ!
*****
ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ارﺷﮏ ﻣﯿﺎد. ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد زل ﻣﯽ زﻧﻢ. ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ
ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯽِ ﺟﺪﯾﺪ. ﺻﺪاي آرﺷﺎم ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ:
- آوﯾﺴﺎ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ﮐﺎر ﮐﻨﻪ! دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﺻﻼ...
ﺻﺪاش و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﻧﺪازم. ﯾﻌﻨﯽ آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯿﺸﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ
ﻣﺎﻣﺎن و آرا دو ﺗﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ي ﺧﺎص ﺑﻮدن. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺘﺶ و داﺷﺖ، اﻣﺎ... ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ آرﺷﺎم ﻇﺮﻓﯿﺘﺶ و ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﯾﺎد ﻟﺤﻦ ﻋﺰﯾﺰم
ﮔﻔﺘﻨﺎش ﻣﯿﻔﺘﻢ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ! اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺷﯿﺮه ﻣﺎﻟﻮﻧﺪن! اَه ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻟﻌﻨﺘــــــﯽ! ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﯾﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻧﺪازم. ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ.
ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻢ ﺗﻼش ﻧﮑﺮدم، اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر آرﺷﺎم ﺑﺮﺧﻮرداﯾﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪه! ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪم! ﺷﺎﯾﺪ!
دﺳﺘﻢ و روي آﯾﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ و ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ دﯾﮕﻪ! ﻧﻪ آوﯾﺴﺎ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺴﻪ! ﯾﺎد دﯾﺸﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ يِ ﺣﺎويِ آب ﺟﻮش ﺑﺮاي درﺳﺖ
ﮐﺮدن ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد روي ارﺷﮏ ﺑﯿﻔﺘﻪ. دﯾﺸﺐ ﺗﺎزه ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ارﺷﮏ اﻻن ﺗﻮ ﺳﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ رو دو ﺗﺎ ﭘﺎي
ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش راه ﺑﺮه و اﮔﻪ ﻣﻦ ازش ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدش در ﺑﯿﺎره. ﻧﮕﺎﻫﺎي زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮ ﮔﻼﯾﻪ اﺳﺖ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ از
دﺳﺖ دادنِ ﺷﻐﻠﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ و اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق در ﺑﺴﺘﻪ ام. ﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯿﻪ. و در آﺧﺮ ﺳﺮﻣﻪ! از ﻫﻤﻪ ﻧﻮع راﻫﯽ ﺳﻌﯽ
ﮐﺮد ﻣﻦ و از ﻓﮑﺮِ آرﺷﺎم ﺑﻨﺪازه. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﺎي ﻣﺸﮑﯿﻢ ﺗﻮ آﯾﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه؟ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻣﻢ. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارم
ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﯿﺎن و ﺟﻮاب و ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻦ! ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ! ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ارﺷﮏ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر داره اوج ﻣﯽ ﮔﯿﺮه! ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
در راه ﻣﯽ اﻓﺘﻢ و در ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﯿﻨﻪ، ﻫﻤﺪم ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. آﻫﺴﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯿﮕﻢ:
- ﻧﻪ آوﯾﺴﺎ! ﺗﮑﺮارِ روزﻫﺎي ﭘﺮ از اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻤﺶ ﮔﻨﺎﻫﻪ. ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺣﺘﯽ اﮔﻪ دﯾﮕﻪ آرﺷﺎﻣﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﻮدت و ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺿﻌﯿﻒ
ﮐﻨﯽ و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﯾﺎ ﺣﺘﯽ دو ﺳﺎل ﺧﻮدت و از ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ، از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﻃﺮاﻓﺖ دور ﮐﻨﯽ. ﺣﻖ ﻧﺪاري. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﻘﯽ و ﺑﻪ ﺧﻮدت
ﻧﻤﯿﺪي!
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ روي ﻟﺒﺎم ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﯽ ﺧﯿﺎلِ ﺷﺨﺼﯿﺖ آرﺷﺎﻣﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺸﻢ. اﻻن ﻓﻘﻂ ارﺷﮏ و زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم و ﺳﺮﻣﻪ اي
ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮدش و ﺑﻪ آب و آﺗﯿﺶ زد ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻦ! ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖِ دﯾﮕﻪ ﮐﺸﯿﺪم و در آﺧﺮ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ي اﻣﺮوز ﺑﺮاي ﮐﺎر! ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺤﮑﻤﯽ
ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺒﻠﺖ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدي! ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ زﻧﻢ! ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺷﺶ ﻫﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺶِ ارﺷﮏ ﺑﺮم ﺗﺎ آروﻣﺶ ﮐﻨﻢ، ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪم ﻣﯿﺮم ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ. ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي زﯾﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﮔﺮد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ي
ﻃﻼﯾﯽِ ﺑﺮاق ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺶ داﺷﺘﻢ. ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﭼﺴﺒﻮن ﻃﻮﺳﯽِ ﺗﯿﺮه و ﯾﻪ ﺷﺎل ﻃﻮﺳﯽ ﺗﯿﺮه ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ.
ﮐﻮﻟﻪ ي ﻣﺸﮑﯿﻤﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮش ﻣﺪارﮐﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دراور رﻓﺘﻢ. ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ارﺷﮏ ﻫﻨﻮز ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﻣﺮد ﺑﻮدم اﻣﺎ اول ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ. ﻣﻦ و ﺑﺒﺨﺶ آرا!
ﮐﺮمِ ﺗﯿﺮه و روﺷﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﺎﻫﺎي ﻣﻌﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﺸﻮن و زدم. وﻗﺘﯽ ﺳﺎﯾﻪ روﺷﻦ و ﺗﯿﺮه ﺻﻮرﺗﻢ و درﺳﺖ ﮐﺮدم، ﯾﻪ رژ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﮋ زدم و ﺳﺎﯾﻪ
ﻗﻬﻮه اي ﺗﯿﺮه ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻮش ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﻢ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪم. ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ و ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. رﯾﻤﻠﻤﻢ
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم و ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻔﻪ ﮐﺮدم. ﺳﺎﯾﻪ اﺑﺮوي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﻤﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ اﺑﺮوﻫﺎم ﺣﺎﻟﺖ دادم و ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﺸﻮن ﮐﺮدم و دﻣﺸﻮن و ﮐﻮﺗﺎه
ﻧﺸﻮن دادم. ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮدم ﻣﯽ اوﻣﺪ. در آﺧﺮ ﯾﻪ ﺧﻂ ﻟﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﯽ داﺷﺖ و آﻫﺴﺘﻪ زﯾﺮِ ﻟﺒﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻟﺐِ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم. دﻗﯿﻘﺎ
ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﻢ ﺳﺎﯾﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻟﺒﻢ و ﻗﻠﻮه اي ﺗﺮ ﻧﺸﻮن دادم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر آراﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪم ﺗﺎ
ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم و از آراﯾﺶ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻠﯽ ﺑﻪ آﯾﯿﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. از آراﯾﺶِ ﭼﺸﻤﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﯾﻪ رﯾﻤﻞ زدم و اﺑﺮوﻫﺎم ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﺎري
ﺷﺪن. ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻮن ﺑﺎﯾﺪ دﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﮐﺎري ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﭼﻬﺮه ام ﭼﻬﺮه ي ﺧﺴﺘﻪ ي ﺧﻮدم دﯾﮕﻪ ﻧﺒﻮد. ﺻﻮرﺗﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﯾﻪ دﺧﺘﺮِ
ﺷﯿﻄﻮن و ﭘﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ارﺷﮏ داﺷﺖ ﺧﻮدش و ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻨﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم
و ارﺷﮏ و ﺑﻐﻞِ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم دﯾﺪم. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ارﺷﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺗﺎ ﺑﻐﻠﻢ اوﻣﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﮔﻼﯾﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و
آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
-اﻣﺎن از ﺟﻮوﻧﺎي اﻣﺮوزي! ﻣﺎ اﻧﺪازه ي اﯾﻨﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ده ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯿﻢ، ﻫﻢ دﻧﺒﺎلِ ﮐﺎرِ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﻫﻢ ده ﺗﺎ ﺟﺎ دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ
ﮐﺮدﯾﻢ. اون وﻗﺖ از ﮐﺎرش اوﻣﺪه ﺑﯿﺮون واﺳﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻏﻤﺒﺮك ﮔﺮﻓﺘﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ده ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ي زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. از دارِ دﻧﯿﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ اوﻧﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪم!
اﮔﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ! ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو واﮔﺬار ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ. رو ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯿﺎي ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﮔﺮﯾﻪ اش و ﺑﻪ ﮐﻞ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ ارﺷﮏ و ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺎ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
ارﺷﮏ و رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر راﻧﻨﺪه ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ اﯾﻤﻨﯿﺶ و ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮه. آﺧﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ورﺟﻪ وورﺟﻪ
ﮐﻨﻪ. ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم ﺗﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﺎﺷﯿﻦ و روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آدرﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ.
آﻫﻨﮓ ﺷﺎدي از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻫﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ و ارﺷﮏ ﺧﻮدش و ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد و دﺳﺖ ﻣﯽ زد و ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم در ﻣﯽ آورد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ
ﺷﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺨﻨﺪم از دﺳﺘﺶ. ﻣﺮﺳﯽ آرا! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دادي ﻣﺮﺳﯽ!
از رو ﺑﻪ رو ﻣﺎﺷﯿﻦِ آرﺷﺎم رو دﯾﺪم اﻣﺎ ﺧﻮدم و ﺑﻪ ﻧﺪﯾﺪن زدم و واﯾﻨﺴﺘﺎدم. ﻓﻌﻼ آرﺷﺎم ﺗﻌﻄﯿﻞ! ﻓﻌﻼ زﻧﺪﮔﯽ! ﻫﻤﯿﻦ! ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ارﺷﮏ
اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ذوق زده ﺑﻮد! ﺟﺎي ﭘﺎرك ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﮐﻮﻟﻪ ام و رو ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درِ ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون
ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮدم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ و ﺑﺮش داﺷﺘﻢ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮج ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن
ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺷﺮﮐﺖ ﭘﻮﯾﺎن ﻃﺒﻘﻪ ي ﭼﻨﺪﻣﻪ؟
اون ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞِ ﺳﻼﻣﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺳﻼم داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻃﺒﻘﻪ ي ﯾﺎزده دﺧﺘﺮم!
- ﻣﺮﺳﯽ!
ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن رﻓﺘﻢ، اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎيِ ﺷﯿﺸﻪ اي و آﺳﺎﻧﺴﻮرِ ﺷﯿﺸﻪ اي ﺧﺸﮑﻢ زد. دﮐﻤﻪ آﺳﺎﻧﺴﻮر رو زدم اﻣﺎ اﻧﮕﺎر
آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻃﺒﻘﻪ ي ﻫﻤﮑﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ درش ﺑﺎز ﺷﺪ. از ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ارﺗﻔﺎع ﺗﻮ ﻋﻤﺮم ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ و آﺳﺎﻧﺴﻮرِ ﺷﯿﺸﻪ اي ﻫﻢ اﯾﻦ ﻟﻄﻒ رو ﻣﯽ
ﮐﻨﻪ و ارﺗﻔﺎع رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه. آب دﻫﻨﻢ و ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻗﻮرت دادم و رو ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮔﻔﺘﻢ:
- ارﺷﮏ ﻣﺎدر ﻣﺜﻼ ﻣﺮد ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺎﻣﺎﻧﺘﯽ ﻣﻦ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﻦ و دﻟﺪارﯾﻢ ﺑﺪه!
ارﺷﮏ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ زل زده ﺑﻮد. آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ دوﺑﺎره دﮐﻤﻪ رو زدم ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ:
- ﯾﺎ ﺧﺪا! ﯾﺎ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ! ﯾﺎ ﻣﺎﻣﺎن! ﯾﺎ ﻫﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺳﯽ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ! اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮره از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم؟
ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮابِ ﺧﻮدم و دادم:
- آوﯾﺴﺎي ﺧﻨﮓ ﯾﺎزده ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﻮﻟﻪ و ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﮐﺸﻮن ﮐﺸﻮن ﮐﺠﺎ ﺑﺮي دﯾﻮاﻧﻪ؟
ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻢ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آروﻣﻪ، ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ!
ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ اي ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﯿﺦ ﺑﺸﻢ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ارﺷﮏ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم. ﺑﺎ دﯾﺪنِ دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﺧﺸﮑﻢ زد ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ
ﺣﺮﻓﺎم و ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻦ؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ وﻟﯽ ده دﻗﯿﻘﻪ اﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻓﯿﻢ! ﻗﺼﺪ داﺧﻞ ﺷﺪن ﻧﺪارﯾﻦ؟
ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ﺷﺪم. ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻫﺮ ﭼﯽ ارﺗﻔﺎﻋﻪ ﺷﺪم! ﻓﻌﻼ ﻋﻔﺘﻢ و ﺑﭽﺴﺒﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮم!
دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ داﺧﻞ ﺷﺪن ﯾﮑﯽ اﺧﻢ و و اون ﯾﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت آوﯾﺴﺎ! ﺑﺪﺑﺨﺖ داره از ﺧﻨﺪه ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺨﻨﺪه! ﺧﺪا ﺧﯿﺮش ﺑﺪه ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪه ﺗﺎ ﻣﻦ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﺑﺸﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﻨﺪه اش و ﻗﻮرت ﺑﺪه و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﻃﺒﻘﻪ اي ﻣﯿﺮﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم؟
ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ رﻧﮕﻢ ﺑﭙﺮه و ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ:
- ﯾﺎزده!
اﯾﻦ دﻓﻌﻪ رو ﻟﺒﺎي ﭘﺴﺮك اﺧﻤﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ اﻣﺎ زود رﻓﺖ. اون ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدن. ﺳﺮﯾﻊ ﯾﺎزده رو زد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا
ﻃﺒﻘﻪ ﺧﻮدﺷﻮن و ﻧﺰدن. ﭼﺸﺎم و ﺑﺴﺘﻢ و ارﺷﮏ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺎرم ﺑﻪ ارﺷﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺮ ﺻﺪاش در اوﻣﺪ و ﯾﻪ
ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ زد ﮐﻪ ﮐﭗ ﮐﺮدم. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم. آﻫﺴﺘﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻧﺸﻨﻮن ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن.
آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻪ واﯾﺴﺎد ﺑﺪونِ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻋﻔﺖ ﺷﺪم و ﻣﺚ ﺟﺖ ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ دﯾﺪم رو زﻣﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﺎزش ﮐﺮدم. دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ وارد ﺷﺪن. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﺸﯽ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﻼم، ﻣﻦ دﯾﺮوز ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ زﻧﮓ زده ﺑﻮدم.
دﺧﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼﺸﺎي ﻣﻦ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ ! وا اﻧﻘﺪر واﺳﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﭼﻪ ﻣﻨﺸﯽِ ﺷﯿﮑﯽ! ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮان ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻨﻦ آﺧﻪ! ﻣﻨﺸﯽ ﯾﻪ ﺳﻼم ﺑﻪ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮﯾﺎم ﮐﺮد و ﻣﻨﻢ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮا رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دري ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻤﻼ اﺗﺎقِ رﯾﯿﺲ ﺑﻮد ﻣﯽ رﻓﺘﻦ. در رو ﺑﺎز ﮐﺮدن و داﺧﻞ ﺷﺪن.
ﭘﺴﺮِ اﺧﻤﻮ رو ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﮔﻔﺖ:
- داوﻃﻠﺒﺎ رو دو دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ دوﻧﻪ دوﻧﻪ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﺗﺒﯽ.
ﻣﻨﺸﯿﻪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ ﺧﺎﻧﻮمِ ﮐﺎﺗﺒﯿﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺸﻢ آﻗﺎيِ رﯾﯿﺲ!
اوه آوﯾﺴﺎ ﺑﺎﺑﺎت در اوﻣﺪ! اﯾﻨﺎ ﮐﻪ ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ واﺳﻪ ﺷﻮن دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدي رﯾﯿﺲ ﻣﯿﯿﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻮدن! ﻣﻨﺸﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪنِ ارﺷﮏ
ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﮔﻔﺖ:
- واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اوﻣﺪي؟
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ!
ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﺷﺎره ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﺻﺪات ﮐﻨﻢ. اﺳﻤﺖ و ﺑﮕﻮ!
- آوﯾﺴﺎ ﺑﺰرﮔﯽ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺳﺮ ﺗﮑﻮن داد و اﺳﻤﻢ و ﻧﻮﺷﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ رﻓﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺧﻮدم و ﻣﺸﻐﻮلِ ارﺷﮏ ﮐﺮدم و ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﺐ راﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ دﯾﮕﻪ آوﯾﺴﺎي ﺧﺮ! ﮐﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻣﯿﺎد ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ؟ ﺣﺮﻓﺎي زﯾﻨﺖ ﺑﺪﺟﻮر روت اﺛﺮ
ﮐﺮده ﻫﺎ. ﺷﻮﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﺎﺑﺎ! ﻓﻮﻗﺶ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ!
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻨﺸﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم:
- ﺑﻠﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ و ارﺷﮏ زد و ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻮﺑﺖ ِ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﭽﻪ ات و ﻣﻦ ﻧﮕﻪ دارم؟
- ﻧﻪ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﺮﺳﯽ!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ. در زدم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺟﺮات ﮐﺮدم در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. اﺻﻼ ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم. ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮِ اﺧﻤﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻪ ﺑﻪ
ﭘﺴﺮه ﮐﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. روم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ آﺧﻪ! ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮدم واﺳﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ! ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ.
ﺳﺮم ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد دورﺗﺮﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰش و اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﮕﺬرون! ﺑﺎزم ﺻﺪا ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮمِ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اوﻣﺪﯾﺪ! اﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺑﻮدن ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺪه! ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻮدﺗﻮن و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯿﺪ و ﻣﺪارﮐﺘﻮن و ﺑﺪﯾﺪ!
ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﺸﻢِ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ارﺷﮏ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ از ﮐﯿﻔﻢ ﻣﺪرك ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮم
و در آوردم و روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺖ ﺟﺎي ﻗﺒﻠﯿﻢ رﻓﺘﻢ و ﮐﻨﺎر ارﺷﮏ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰش ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺷﺮوع ﮐﺮدم
ﺧﻮدم و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدن:
- آوﯾﺴﺎ ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺘﻢ. دﯾﭙﻠﻢ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ دارم.ﭼﯿﺰ ﺧﺎصِ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻧﺪارم. ﻣﻌﺮف ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺪت ﻣﻨﺸﯽِ ﯾﻪ آﻗﺎيِ دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم. ﻫﻤﯿﻦ!
ﺻﺪا ﺑﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻦ. دوﺳﺖ ﻧﺪارم وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻪ. اﯾﻦ از اوﻟﯿﻦ ﻣﻮرد!
ﻧﮕﺎم و ﺑﺎﻻﺗﺮ آوردم و دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢِ ﺧﻨﺪون و دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢِ ﺟﺪي دﯾﺪم. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭘﺴﺮِ ﭘﺸﺖ رﯾﯿﺲ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮايِ ارﺷﮏ ادا اﻃﻮار در ﻣﯽ آورد و
ارﺷﮏ ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﻟﮏ و ﻟﻮﭼﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم! ﻧﮕﺎم و ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﺪي دوﺧﺘﻢ، ﯾﺎ ﻫﻤﻮن آﻗﺎي رﯾﯿﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮدش دﯾﺪ اداﻣﻪ داد:
- و اﻣﺎ ﻣﻮرد دوم! ﻣﺪارﮐﺘﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﺎرﯾﺘﻮن. ﯾﻪ ﻣﺎه دو ﻣﺎه ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﺎري ﻧﻤﯿﺸﻪ واﺳﻪ ﻣﺎ!
ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﺧﺮ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻧﺪاري! ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮم ﭘﺎﻫﺎش و از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﺎ ﻧﺸﯿﻤﻨﮕﺎه ﺑﯿﻔﺘﻪ زﻣﯿﻦ! ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ دوﺧﺘﻢ! واي ﻣﺮد ﮔﻨﺪه
ﻟﺒﺎش و ﺑﻪ ﺷﮑﻞِ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭼﺸﺎش و ﻗﯿﭻ ﮐﺮده ﺑﻮد. دﺳﺘﺎش و ﮐﻨﺎرِ ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻣﭻ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﺟﺎي ارﺷﮏ ﻣﻦ
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻟﺒﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﻧﮕﺎم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﯾﯿﺲ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اﺧﻤﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اداﻣﻪ
داد:
- و اﻣﺎ ﻣﻮرد ﺳﻮم! اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﺪ ﮐﻮدك ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ي اﯾﻦ ﻓﺎﻣﯿﻞ و ده ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﯿﺎﯾﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ! و اﻣﺎ ﻣﻮرد ﭼﻬﺎرم!
ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻮﺑﯿﺨﯽ و ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد!
- ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ؟
ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ!
ﭘﻮزﺧﻨﺪش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ اﻻن واﺳﻢ آوردﯾﺪ ﺻﻔﺤﻪ ي دوﻣﺶ ﭘﺎك ﭘﺎﮐﻪ!
ﺑﺪونِ ﻓﮑﺮ ﺟﻮاب دادم:
-ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ واﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮه؟
ﻧﮕﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺒﯿﻪ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و ارﺷﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد! واي ﻧﻪ! آوﯾﺴﺎ ﺻﻔﺤﻪ ي دوم ﺻﻔﺤﻪ ي ازدواﺟﻪ! ﻣﻦ ﺑﺪونِ ﺷﻮﻫﺮ اون وﻗﺖ ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد
ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮕﻢ ارﺷﮏ ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮدﻣﻪ؟ واي!
رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﻣﺜﻞِ اﯾﻦ ﮐﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯿﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﯿﺶِ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺑﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي آدﻣﺎي آوﯾﺰون ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارﯾﻢ!
آوﯾﺰون؟ ﺑﺎز ﻟﻄﻒ ﮐﺮد ﺣﺮف زﺷﺖ دﯾﮕﻪ اي ﻧﺰد اﻣﺎ آوﯾﺰون و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ﺳﺮِ ﮐﺎر وﻟﯽ ﻋﻤﺮا ﺑﺬارم اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ي ﭘﺮرو ﮐﻪ
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪاي ﻫﻤﻪ ﺑﻮدن، ﺑﺮايِ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﻃﻮري ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزي ﺑﺰﻧﻪ! ﺑﺎ ﺧﺸﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ
ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داد زدم:
- ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺗﻤﻮمِ ﻋﻘﻠﺖ ﺗﻮ ﭼﺸﺎﺗﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﺧﻔﻪ ﺷﯽ! وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﻣﺴﺎﺋﻞِ ﺧﺼﻮﺻﯽِ زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮان ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻧﻄﻖ ﺑﯿﺠﺎ ﻧﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ
ﺑﺎﻋﺚ آﻟﻮدﮔﯽ ﺻﺪا ﻣﯿﺸﯽ!
ارﺷﮏ ﮐﻪ از ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ. ﻣﺪارﮐﻢ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ داﺧﻞ ﮐﻮﻟﻪ
ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﻫﺮ دوﺷﻮن از ﻓﻮران ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن. ﻣﺮدك داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ و
ﺑﺪه ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺮﺗﻢ و ﺗﻮ ﭼﺸﺎم رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰﺗﺮ از ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮد دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪﯾﺪم!
ﺳﺮﯾﻊ در و ﺑﺎز ﮐﺮدم و از اﺗﺎﻗﺶ زدم ﺑﯿﺮون و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم. ﻧﮕﺎه ﺑﻘﯿﻪ داوﻃﻠﺒﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽِ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ داﺷﺖ و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺸﯽ
ﺗﻌﺠﺐ و ﺗﺎﺛﺮ داﺷﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﻓﺮم و ﭘﺮ ﮐﻦ!
ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- دﯾﮕﻪ ﻋﻼﻗﻪ اي ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺮﺳﯽ!
- ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺎﻧﺲ رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪ ﻧﮕﯿﺮ! آﻗﺎي ﮐﯿﺎﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ آدمِ ﻧﭽﺴﺒﯿﻪ! ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﻓﺮم و ﭘﺮ ﮐﻦ!
ﻟﺤﻨﻢ و آروم ﮐﺮدم:
- ﻣﺮﺳﯽ از دﻟﺪارﯾﺖ! ﻧﻤﯽ ﺧﻮام!
اﻧﮕﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد زنِ ﺑﯿﻮه ام ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ ﺑﭽﻪ ات ﺑﺎش!
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ارﺷﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻓﺮم و ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻧﻮﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻓﺮم و ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ وﺿﻌﯿﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﺠﺮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد و
ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- از ﻗﻀﺎوت ﻣﺮدمِ ﮐﻮﺗﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ. ﻣﺮﺳﯽ! ﺧﺪاﻓﻆ!
و ﺳﺮﯾﻊ زدم ﺑﯿﺮون. ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم! ﺧﯿﻠﯽ! ﭼﺮا ﻣﺮدم اﺟﺎزه ﻣﯿﺪن ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺸﻮن ﺧﻄﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎرن؟ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﻣﻦ ﺷﺒﯿﻪ دﺧﺘﺮاي
آوﯾﺰون و ﻫﺮزه اﺳﺖ؟ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻢ ﭼﮑﯿﺪ. ﺑﯽ ﺧﯿﺎلِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم و ﯾﺎزده ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪ رو آروم آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم. ﻫﺮ ﭘﻠﻪ، ﯾﻪ
ﻓﮑﺮ، ﻫﺮ ﭘﻠﻪ، ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ! ﻣﺘﻨﻔﺮم از آدﻣﺎيِ اﻃﺮاﻓﻢ! اﯾﻨﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎي ﻣﻤﻠﮑﺘﻦ؟ اﯾﻨﺎ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺸﻮن ﻧﺎﻗﺼﻪ و ادﻋﺎي ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮدن ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! اﯾﻨﺎ ﮐﻪ ادﻋﺎي
اُﭘِﻦ ﻣﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮدن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮدن! ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻬﺸﻮن ﺗﻤﻮمِ ﺗﻨﻢ ﻣﻮر ﻣﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ! ﯾﺎد ﻣﻨﺸﯽ اﻓﺘﺎدم! ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﺑﺮﮔﻪ رو داد؟ ﺗﺎ اون ﺟﺎ ﮐﻪ
ﻣﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﻧﺪاره! ﺣﺘﻤﺎ دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و اوﻧﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد. دﺳﺘﺎي ارﺷﮏ و روي ﺻﻮرﺗﻢ
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. آﺧﺮﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم و ﺗﻮ ﮔﺮدنِ ارﺷﮏ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻪ ﻃﻮر دﻟﺸﻮن ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ي ﭘﺎﮐﯽ ﻣﺜﻞِ ﺗﻮ ﺑﮕﻦ ﺣﺮوم زاده؟
ارﺷﮏ دﺳﺘﺶ و دورِ ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ! ﻋﻘﻠﺶ از ﻫﺰار ﺗﺎ آدمِ ﺑﺰرگ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮه!
ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺖ )روﻧﺪ ﻋﺎدي(
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﺧﺘـــــــﺮ.
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام زﯾﻨﺖ اﻧﻘﺪر اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ!
ﭘﺘﻮ از روم ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ.
- زﯾﻨـــــــﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرا رو از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﯿﻢ؟
زﯾﻨﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺟﻠﻮ روم اوﻣﺪ:
- از ﻫﻤﯿﻦ اﻻن. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ.
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام.
ﺳﺮم و زﯾﺮِ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻨﮑﯽ رو ﮐﻤﺮم ﻣﺚ ﻓﺸﻨﮓ ﭘﺮﯾﺪم:
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﺑﺎ دﯾﺪن ﭘﺎرچ ﺗﻮ دﺳﺖ زﯾﻨﺖ ﭼﺸﻤﺎم از ﮐﺎﺳﻪ در اوﻣﺪ.
- زﯾﻨﺖ؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺟﺎﻧﻢ؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺒﺎسِ ﺳﻔﯿﺪم ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﺎسِ زﯾﺮم ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺳﺮﺗﻘﯽ رو ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﺑﯿﺪارم ﺑﺸﻢ ﻧﻤﯿﺮم.
از اون اﺧﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز رﻧﮓ از روم ﻣﯽ ﭘﺮوﻧﺪ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻪ؟
- ﭘﺲ دﺳﺖ ﮐﯿﻪ؟
- ﻣﻦ!
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ اﺧﻤﺎم و از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﮑﺮدم :
- ﻧُﭻ! ن... ﻣﯽ... ر ...م!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻧﺎزك ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﻧﺒﻮدي ﮐﻪ. ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮِ ﻣﺠﺮد و ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ و ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮدﺗﻪ ﺑﮕﻪ آره ﻓﮑﺮِ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﻮردش
ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!
ﺑﯽ ﺧﯿﺎلِ ﺟﻮابِ زﯾﻨﺖ ﺑﺎزم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم:
- نِ... ﻣﯽ... ر ...م!
ﺟﯿﻐﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي! ﻟﺞ ﺑﺎزي و ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺑﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: .....
a
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: